Owsiak państwowy. Subotnik Rafała Ziemkiewicza

Polecamy magazyn weekend.rp.pl

Jak co roku w styczniu przewaliła się przez salonowe media fala najwyższego oburzenia na prawicowych oszołomów, którzy ośmielają się (ach!) krytykować Jurka Owsiaka (tak, nawet Jego szargają, pani magister!) i Wielką Orkiestrę Świątecznej pomocy. Owsiak i Orkiestra zaś krytyce nie podlegają. Krytykować to wolno księdza proboszcza, Papieża, nawet samego Jezusa, ale nie człowieka, który „uruchamia w Polakach pokłady dobra" i „dzięki któremu Polacy uczą się dobroczynności".

Tak naprawdę nie chodzi w tych rytualnych filipikach o obronę Owsiaka i jego akcji, tylko o cementowanie własnego środowiska. Środowisko to, które od zawsze uważa się za najlepszych z najlepszych, a nie bardzo umie pokazać, w czym konkretnie i praktycznie ta jego lepszość się wyraża, od zawsze uwielbia „dowód z autorytetu". Jesteśmy lepsi nie dlatego, żebyśmy wiedzieli jak uczynić Polskę państwem nowoczesnemu, sprawiedliwym i uczciwym i potrafili to zrobić (bo nie wiemy i nie potrafimy), ale dlatego, że z nami są nobliści, z nami laureat oskara, a nawet sam ? Władysław Bartoszewski!!! (Chociaż gdy Bartoszewski popierał Kaczyńskiego, nim ten głupio czcigodnego starca uraził, ściągając na siebie jego furiacką zemstę, niczego to poparcie nie dowodziło). I z nami także Owsiak. A skoro Owsiak z nami – któż przeciwko nam? Oszołomy, takie jak Ziemkiewicz czy Warzecha.

Wiem, gdzie żyję, nie chce mi się tracić czasu na polemiki z paszkwilantami „Gazety Wyborczej", ale Ernesta Skalskiego uważałem dotąd za człowieka z nieco wyższej półki. Dlatego bardzo mnie zdziwił i zasmucił jego wpis na salonie24, w którym personalnie zaatakował mnie i Łukasza Warzechę, nie pofatygowawszy się najwyraźniej, żeby choć przejrzeć wypowiedzi, z którymi ? jak mu się wydaje ? polemizuje. Leci stereotypowym oskarżeniem, że jakoby swą niechęć do Owsiaka za to że nie jest prawicowy przenosimy na jego akcję, która ? jak wyżej, i na dodatek dzięki niej jest za co leczyć chore dzieci.

Panie Erneście, pańskie zarzuty są od czapy. Fakt, że Owsiak propaguje obcą mi, lewicową ideologię, a na „Przystanku Woodstock" wykorzystuje markę zdobytą działalnością charytatywną, by poddawać młodych ludzi indoktrynacji (wystarczy zobaczyć listę zapraszanych „wykładowców") nigdy nie przeszkadzał mi oddzielać jego osoby od samej Orkiestry. Kiedy wygaduje głupstwa w wywiadach, występując jako ekspert od wszystkiego, ale najchętniej od Kościoła i religii, krytykuję to osobno. Jeśli się ktoś pofatyguje poszukać w moich tekstach przykładów, znajdzie ich dość.

Mój ? a także innych atakowanych wraz ze mną ? sprzeciw wywołuje fakt, że akcja ta z roku na rok jest właśnie coraz mniej tym, co chcą w niej widzieć apologeci, włącznie z panem. A nawet – coraz bardziej przeciwieństwem tego, za co ją bezrefleksyjnie zachwalacie. Gdyby to naprawdę obywatele spontanicznie się organizowali ? szacun, zgoda. Ale bez kpin, piloci F-16 i ostatni tysiąc żołnierzy wojsk lądowych włączają się „spontanicznie"? Straż pożarna, komunikacja miejska, MPO i policja, wojska kwarciane w Afganistanie i tak dalej ? też? To nie obywatele organizują w całej Polsce koncerty orkiestry, tylko urzędy miast i gmin, za publiczne pieniądze. Tym sposobem państwo, zamiast łożyć na swe konstytucyjne zadania, łoży na organizowanie obywateli, żeby sobie sami na nie zebrali, a przy okazji mieli fun i trochę się wymóżdżyli; nikt nie liczy, ile na to wykłada, bo nie wolno. Bo strach pomyśleć, co by wyszło, gdyby policzono ? a nuż ? że gdyby tak zamiast finansować Orkiestrę państwo przeznaczyło tę kasę na refundacje (przecież właśnie zabiera na nich chorym kilkaset milionów!), a samorządy na pozostające w ich gestii placówki służby zdrowia, to per saldo chore dzieci wyszłyby na tym lepiej?

120 tysięcy wolontariuszy, którzy zbierają do puszek pieniądze, to byłaby liczba imponująca, gdyby rzeczywiście sami z siebie się oni tej pracy podjęli. Ale ogromna ich część to dzieci z państwowych szkół, które spontanicznie włączyły się w tę akcję za kuratorskim ukazaniem. Bo, oczywiście, akcja jest dobrowolna, ale chyba nikt nie jest takim wyrodkiem, żeby się uchylać? Argument, że w ten sposób, na gwizdek, uczą się dzieci dobroczynności i uwrażliwiają na los bliźniego jakoś słabo do mnie przemawia, bo należę do jednego z tych pokoleń, które w taki właśnie sposób uczono pracy społecznej. I jak nauczono, to widać w badaniach, pokazujących, że stosunek Polaków do nieodpłatnej pracy na rzecz wspólnoty jest generalnie taki sam, jak do płacenia abonamentu RTV ? rekordowy w Europie.

Wspólnym wysiłkiem władz, mediów, firm goniących za ukrytą (bo wtedy jest skuteczniejsza) pod maską dobroczynności reklamą, nadętego salonu i celebrytów żądnych lansu zmienia się ta Orkiestra z roku na rok coraz bardziej w propagandowy cyrk, jak każdy propagandowy cyrk będący pustym rytuałem. Kto nie chce tego widzieć, nie musi, ale niech się wypcha z tanim szantażem emocjonalnym, że wszyscy morda w kubeł, bo „to na chore dzieci". „Chore dzieci zawsze wzruszą", można sparafrazować ? ale jak chce im ktoś naprawdę pomóc, to niech zamiast liczyć coroczne „rekordy" i kłuć nimi w oczy dla budowania zbiorowego samopoczucia, pomyśli raczej o różnych „małych orkiestrach codziennej pomocy". Tymczasem, kiedy prawicowy portal wezwał do poparcia akcji dobroczynnej innej niż Jedynie Słuszna Orkiestra, został przez „Gazetę Wyborczą" zbluzgany za robienie dywersji. Kogoś oburza, że śmiem porównywać to, co się dzieje podczas kolejnych Finałów Orkiestry do hitlerowskiej wielkiej, dorocznej akcji dobroczynnej „Pomoc Zimowa"? Znaleźliście sobie kij na Martę Kaczyńską, że ośmieliła się to moje porównanie zacytować na blogu? No to pokażcie mi, czym się „Zimowa Pomoc" od Orkiestry w swych mechanizmach jednoczenia Niemców wokół pięknego celu różniła, poza oczywiście tym, że III RP to nie III Rzesza, a PO nie NSDAP (ale co do podobieństw poniektórej gazety do „Volkische Beobachter" to już by było o czym pogadać)? Że w tamtych czasach wszystko ogniskowało się nie wokół telewizji, bo jej nie było, tylko radia i kinematografu? Zgoda. Coś jeszcze?

Panie Erneście – może Pan? Bardzo proszę. Tylko życzę sobie argumentów, a nie egzaltowanych okrzyków o chorych dzieciach. Na razie za wykazaną polemiczną nierzetelność zmuszony jestem ukarać Pana prywatną żółtą kartką.

PS. Uprzejmie zawiadamiam P. T. Czytelników, że z powodów wypoczynkowych następny felieton ukaże się dopiero za trzy tygodnie.

Publicystyka Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy