Na początku tworzył egzystencjalne obrazy figuratywne inspirowane surrealizmem. Malował całe postaci, ale w zdeformowanej, ekspresyjnej formie („Kuchenka”, 1950 r.). Tematem byli zwyczajni ludzie w otoczeniu banalnych przedmiotów. Twierdził, że maluje pod wpływem mocnych uczuć i że znaki tych emocji powinny być przez widza odczytane. Nie było to jednak proste. Brzozowski malował bowiem rzeczy niemożliwe do nazwania. Zdawał się na intuicję widza i chciał, by ten samodzielnie odczytywał zawarte w obrazach wieloznaczne treści. W latach 50. sztuka artysty zbliżyła się do abstrakcji. Brzozowski osiągnął mistrzostwo w operowaniu kolorem. Pod koniec życia powrócił do malarstwa figuratywnego, skupił się na tematyce religijnej („Głowa Chrystusa”, 1987 r.).
Urodził się we Lwowie, zmarł w Rzymie. Przed wojną (1936 – 1939) studiował w krakowskiej ASP, w czasie okupacji (1940 – 1942) w Kunstgewerbeschule (Szkoła Przemysłu Artystycznego) w Krakowie, a po wojnie ponownie w ASP. Dyplom uzyskał w 1946 r. Współpracował z podziemnym teatrem Kantora, również jako aktor. Od 1954 r. mieszkał w Zakopanem. Był członkiem Grupy Krakowskiej i międzynarodowego ugrupowania Phases.
