75 lat temu oddziały 1. Frontu Białoruskiego wkroczyły do Warszawy. Wraz z Armią Czerwoną do zburzonej stolicy weszli także żołnierze 1. Armii Wojska Polskiego. Choć wielu polskich żołnierzy pochodziło z Warszawy, nikt się nie cieszył z powrotu. Miasto było jednym wielkim cmentarzyskiem.

Szykany, więzienie, a nawet śmierć groziły osobom próbującym w czasach PRL walczyć o prawdę o zbrodni katyńskiej. Przez ponad 40 lat ważniejsze od niej były dobre stosunki ze ZSRS. Pamięć o mordzie na polskich oficerach stała się ważnym elementem walki z reżimem.

Były takie Polski, w których prezydentem zostawali „Zośka", Balcerowicz czy Wieniawa-Długoszowski, i takie, w których nas podbijali Chińczycy, a my trzymaliśmy pod butem Algierczyków.

Przemiany rozpoczęły się w kierownictwie partii, społeczeństwo ożywiało się stopniowo.

W krytyce Praskiej Wiosny Walter Ulbricht szedł dalej niż Leonid Breżniew.