Relaks i koncentrację zakłóca niespodziewane pojawienie się dużej, hałaśliwej i wulgarnej rodziny z nowojorskiego Queens. Chcąc nie chcąc, Leda zaczyna obserwować familię. Jej szczególną uwagę przykuwa Nina (Dakota Johnson), kobieta, która nie odnajduje się w roli matki, do tego wręcz stopnia, że pewnego dnia tylko na chwilę spuściwszy córkę z oka, gubi ją. Dziecko odnajduje Leda, a w zamian za fatygę – oczywiście w absolutnej tajemnicy – przywłaszcza sobie należącą do dziewczynki lalkę, co tylko komplikuje i tak już nieciekawe relacje.
Czytaj więcej
Sytuacja wywołuje w Ledzie wspomnienia. Bohaterka myślami wraca do czasów własnej młodości (w tej linii narracyjnej gra ją równie doskonała Jessie Buckley), kiedy to starała się pogodzić życie prywatne z zawodowym. W retrospekcjach protagonistka jawi się jako obiecująca naukowczyni, dostrzeżona przez hermetyczny świat brodatych akademików, próbująca osiągnąć postawione sobie wcześniej cele. Rzecz w tym, że o sukces nie tak łatwo, gdy trzeba jednocześnie opiekować się wymagającym i wyczerpującym potomstwem (partner, jak widać, nie może się aż tak poświęcać; jest wszak mężczyzną, a więc jego kariera stanowi w ich domu priorytet).
Nominowana do trzech Oscarów oraz nagrodzona na festiwalu w Wenecji za najlepszy scenariusz „Córka" to niesłychanie udany debiut reżyserski Maggie Gyllenhaal, aktorki znanej między innymi z „Sekretarki" (2002) Stevena Shainberga. Oparty na powieści Eleny Ferrante z 2006 roku (w Polsce wydanej po raz pierwszy 11 lat później) film to zmysłowa psychodrama, która porusza tematy wrażliwe i drażliwe zarazem, przez kino głównego nurtu raczej tabuizowane, niekoniecznie proponując jakiekolwiek rozwiązania. Oto bowiem autorka, nikogo nie oceniając, pokazuje, że rodzicielstwo ma różne odcienie, także mroczne. To nie tylko błogosławieństwo, za którym idzie beztroska zabawa z – nomen omen – pociechami, ale i codzienny znój, a nawet rezygnacja z marzeń czy bycia sobą. Gyllenhaal prezentuje świat, w którym posiadanie potomstwa dla jednych jest darem, dla innych zaś – ciężarem nie do uniesienia.
Czytaj więcej
Nie dość, że Gary Valentine (Cooper Hoffman; syn zmarłego w 2014 r. Philipa Seymoura Hoffmana) nosi nazwisko uderzające w iście uczuciowe struny, to jeszcze stołuje się między innymi w knajpie U Kupidyna.
„Dzieci to zatrważająca odpowiedzialność" – mówi w pewnym momencie Leda, przyznając się w gruncie rzeczy do tego, że zabrakło jej w młodości instynktu macierzyńskiego. Zresztą najnowsze badania wskazują, że coraz więcej młodych matek i ojców żałuje decyzji o posiadaniu dzieci, a rzeczona naturalna intuicja częściej nie działa, niż działa. To wyznanie szokuje jej słuchaczy, ale ją samą wyzwala. Reżyserka opowiada historię wtłaczania w sztuczne, konserwatywne i tradycyjne ramy macierzyństwa oraz próby wyswobodzenia się z nich. To nie tak, że bohaterka nie kochała swych dwóch córek – ona po prostu nie chciała być definiowana wyłącznie przez bycie matką, ale również przez to, co wypracowała sobie w strukturach akademickich, przebijając niejeden szklany sufit i walcząc o swoje.
Czytaj więcej
Jest rok 1925. Dziki Zachód przemierza się już nie tylko na koniach, ale również automobilami. Gdzieś w Montanie bracia Phil (Benedict Cumberbatch) i George Burbankowie (Jesse Plemons) prowadzą dobrze prosperujące ranczo.
Znamienne jest to, jak Gyllenhaal celowo myli tu tropy, raz po raz igrając z widzem i wprowadzając do filmu całe sekwencje pełne napięcia lub krótkie, niepokojące przebitki. Niby melodramatyczna intryga co rusz nabiera charakteru thrillera, zwłaszcza wtedy, gdy wszyscy poszukują zaginionej lalki. To z kolei rodzi wiele pytań, łącznie z tym dotyczącym tego, co w istocie wydarzyło się przed laty. „Córka" to nieoceniające żadnych postaw oraz wyborów kino, które pokazuje, że możliwe jest też obieranie innych dróg życiowych; utkana z symboli, dojrzała, wrażliwa i empatyczna opowieść o nie zawsze satysfakcjonującym i przynoszącym spełnienie macierzyństwie.
—Rafał Glapiak, Mocnepunkty.pl
Unikalna oferta
Tylko 5,90 zł/miesiąc
„Córka", reż. Maggie Gyllenhaal, dystr. Monolith Films / Velvet Spoon
