Jak przeżyć w polskim kurorcie

Z pewnej perspektywy to całkiem rozsądna strategia biznesowa: otóż klient jest nieawanturujący się, pomimo braku krawata, gdyż zrelaksowany urlopowo. Najpewniej nie wróci więcej w ten zakątek, więc po co budować przywiązanie i lojalność. Napiwków chętnie nie daje (po co szarpać portfelem, skoro i tak tu nie wrócę?), więc trudno z obsługi wykrzesać jakikolwiek entuzjazm do pracy w upale. Letnicy wyboru wielkiego nie mają, zatem sala w porach posiłków i tak zawsze się zapełnia. Sytuacja wydaje się patowa. Żadna ze stron nie wykazuje woli przełamania impasu. Chciałoby się powtórzyć: „premierze, jak żyć?!".

Na szczęście, zgodnie z powiedzeniem, że „tylko zdechłe ryby płyną z prądem", coraz częściej pojawiają się miejsca zaprzeczające ogólnym trendom. I jakimś cudem okazuje się, że „świeża rybka" nie musi być mrożona, towarzyszące jej frytki niekoniecznie przesypywane z oszronionego plastikowego worka wprost do zmęczonej frytury, a repertuar dodatków pochodzić z najmodniejszych obecnie formatów handlowych zwanych dyskontami. I o ile w przypadku nadmorskich smażalni i karczm góralskich dostosowujących zazwyczaj skromnie poziom cen do zawartości talerzy to uchodzi, o tyle w wielogwiazdkowych hotelach z równie wielogwiazdkowymi cenami ten grzech widać jeszcze jaskrawiej.