Trener i jego muzyka

[b]Rz: Dlaczego nie udało się wygrać z Rumunią? [/b]

[b] Kamil Kosowski:[/b] Zabrakło skuteczności. Mieliśmy okazje, które mogły się zakończyć golem. Boisko było w fatalnym stanie, ale nie możemy narzekać i szukać wymówek, Rumuni grali przecież w takich samych warunkach. Uważam, że zasłużyliśmy na remis, bo w grze drużyny były momenty, które mogły się podobać.

[b] Ostatnio w reprezentacji zagrał pan dwa lata temu – przeciwko Serbii w meczu kończącym eliminacje mistrzostw Europy 2008. Później pan zniknął. [/b]

Bo lubię znikać. Na powołanie od Leo Beenhakkera też musiałem czekać kilkanaście miesięcy i wrócić do kraju, żeby on się do mnie przekonał. Przed Serbią, tak jak na wcześniejsze zgrupowanie, przyjechałem z drobną kontuzją i po 20 minutach meczu w Belgradzie musiałem zejść z boiska. Teraz też nie grałem przez dwa tygodnie, opuściłem mecz Ligi Mistrzów. Trener Ivan Jovanović puścił mnie na zgrupowanie do Polski, zwalniając z meczu ligowego. Uznał, że na mój powrót do gry jest jeszcze za wcześnie, ale ponieważ wiedział, jak zależy mi na reprezentacji, poprosił tylko, żebym na siebie uważał. Czeka nas seria bardzo ważnych spotkań – cztery mecze ze ścisłą czołówką ligi cypryjskiej i dwa w Lidze Mistrzów. Ten z Atletico Madryt może nam zagwarantować, że nawet jeśli nie awansujemy dalej, wystąpimy w Lidze Europejskiej.

[b]Wyjeżdżając na Cypr, spodziewał się pan, że uda się odbudować formę, czy liczył raczej na spokojną emeryturę?[/b]

Ciężko mi mówić o tym, że odbudowałem formę, bo wcale nie czuję się teraz lepszy niż dwa czy trzy lata temu, kiedy byłem w Chievo Werona. Myślę, że wtedy miałem swój szczyt, ale nie grałem w reprezentacji. Jednak nie ma co tego rozpamiętywać. Mam prawie 33 lata, a na Cyprze spokój, komfort pracy, drużynę, w której jestem potrzebny, i trenera, który mi ufa.

[b]Jest pan tam największą gwiazdą?[/b]

Nie czuję się nią, jestem ważnym elementem drużyny i takim samym chciałbym być w reprezentacji. Gwiazdami bywają zwykle napastnicy i nie mam nic przeciwko temu, by tak samo było w kadrze. Niech strzelają po moich podaniach, a będę zadowolony.

[b]Kiedy Polska zagra pierwszy mecz o punkty, czyli spotkanie otwarcia Euro 2012, będzie pan miał 36 lat. Starczy sił? [/b]

Euro jest tak odległe, że nie ogarniam tego myślami. Chciałbym tylko grać w każdym kolejnym spotkaniu, sprawić radość sobie, kolegom z drużyny, kibicom i rodzinie. Jeśli będzie to owocowało następnymi powołaniami, to świetnie. Jeśli nie – wcale się nie obrażę. Dla mnie mecze towarzyskie nie są problemem, nigdy nie były. Stajesz na boisku w koszulce z orzełkiem, grają ci hymn, wszyscy na ciebie patrzą, a ty masz udawać, że grasz? Nie wiem, może taką ambicję wpoił mi Franciszek Smuda w Wiśle Kraków? To nie jest do końca normalne, ale nawet gdy idę na kręgle, chcę wygrać i nie odpuszczam.

[b]To chyba nie ma pan zbyt wielu przyjaciół? [/b]

Mam, wszyscy chcą ze mną grać.

[b] Ogląda pan polską ligę?[/b]

Oglądam, znam wszystkich. Ci nowi to przeważnie bardzo młodzi chłopcy, a są już gwiazdami ligi. Dzieli nas kilkanaście lat. Mam nadzieję, że nie było tego widać na boisku.

[b]To, że Smuda powołał pana do reprezentacji, nie było zaskoczeniem? Przecież wasza współpraca w Wiśle nie zawsze układała się dobrze... [/b]

Nasze relacje były dobre, trener żartuje z tych małych nieporozumień, odnosi się do mnie z sympatią. Każdy ma kiedyś 23 lata i się buntuje albo mu odbija. Mam to już za sobą. Zresztą mogliśmy mieć inne zdanie dotyczące życia, ale piłkarską filozofię mieliśmy z trenerem zawsze taką samą i w każdym meczu jechaliśmy tą samą autostradą.

[b]Dojrzał pan? [/b]