Ustawa o rachunkowości (dalej: uor) daje trzy miesiące od dnia bilansowego na przygotowanie rocznego sprawozdania finansowego jednostki, a dotrzymanie tego terminu należy do zakresu odpowiedzialności kierownika jednostki (art. 52 ust. 1 uor). Jednak nawet starannie przygotowany dokument może wymagać naniesienia w nim poprawek.
Już po zakończeniu roku, którego dotyczy sprawozdanie, firma może uzyskać informacje albo dokumenty potwierdzające istnienie określonego stanu na dzień, na który to sprawozdanie jest sporządzone. Jeśli nastąpiło to w trakcie prac nad bilansem, to oczywiste jest, że tak uzyskane dane ujmuje się w ewidencji zamykanego roku.
Jednak zdarzenia dostarczające dowodów na istnienie określonego stanu na dzień bilansowy mogą wystąpić później niż trzy miesiące od dnia bilansowego, już po sporządzeniu sprawozdania. Ponieważ w księgach rachunkowych danego roku należy ująć wszystkie dotyczące tego okresu zdarzenia, to aż do momentu zatwierdzenia sprawozdania finansowego przez uprawniony do tego organ korekty sporządzonego sprawozdania są możliwe albo nawet konieczne.
Przepisy bilansowe określają, że roczne sprawozdanie finansowe jednostki powinno zostać zatwierdzone nie później, niż do końca szóstego miesiąca po dniu bilansowym (art. 53 ust. 1 uor).
Na wycenę bilansową określonych składników aktywów i pasywów może mieć wpływ na przykład informacja o upadłości jednego z głównych odbiorców czy sądowe rozstrzygnięcie sporu toczonego przez jednostkę, o których to zdarzeniach dowiedziała się ona już po sporządzeniu rocznego sprawozdania finansowego, a przed jego zatwierdzeniem. W pierwszym przypadku może się okazać, że jednostka powinna utworzyć lub skorygować wysokość odpisu aktualizującego wartość należności od kontrahenta z powodu ryzyka nieuregulowania zapłaty. W drugim – rozstrzygnięcie może powodować konieczność zmiany kwoty rezerwy na zobowiązanie jednostki, która została wykazana na dzień bilansowy, bądź skutkować powstaniem zobowiązania, na które taka rezerwa nie była utworzona.