Rocznik 1947, po dyplomie na warszawskiej ASP pracował jako asystent.
Potem przeniósł się do nadwiślańskiego Męćmierza. Wtedy zmieniła się tematyka jego prac: układy symbolicznych przedmiotów (piły, drągi) ustąpiły miejsca oszczędnym, zarazem monumentalnym pejzażom. Biały bezkres wód, masyw wzgórz, droga wznosząca się jak piramida – oto motywy typowe dla Tatarczyka. Horyzontu brak. Przestrzeń wyczuwa się dzięki rozpoznawalnym formom wyznaczającym w pustce proporcje. Dziób łodzi, zarys lasu, ślady stóp, sylwetka psa. Czasem – cień człowieka. To autor obecny, lecz niewidzialny. Ustąpił pola malarstwu.
