Ostatnie lata rozpieściły kibiców, którzy teraz wymagają od Wisły, by grała futbol marzeń. Jak Barcelona. Uważam, że zasłużyliśmy na zwycięstwa z Legią czy Lechią, a jeśli ktoś uważa, że ich rozmiar jest za duży, niech się zastanowi, czy my z kolei zasłużyliśmy na to, by przegrać z Lechem aż 1:4? Polska liga to głównie walka, nikt nie rozdaje punktów za darmo. Zaskoczyła mnie na przykład świetna gra Jagiellonii Białystok, zwłaszcza na własnym boisku. Co prawda, jak jechaliśmy tam 20 godzin, to zrozumiałem, w czym tkwi trochę sukcesu... W Wiśle zauważyłem jedną prawidłowość: gramy lepiej z lepszymi drużynami. Kiedy występujemy w roli faworytów, coś zaczyna szwankować.

[b]Kiedy piłkarze Wisły zaczęli grać tak, jak pan sobie to wyobraził? Zaczęło się od gola w ostatniej minucie derbów z Cracovią?[/b]

Wcześniej. Na zgrupowaniu w Zakopanem zmieniliśmy taktykę, dużo rozmawialiśmy. Później jeszcze przegraliśmy z Lechem, ale nie zmieniliśmy tego, co wspólnie udało nam się wypracować. W końcu zaskoczyło. Przeciwko Cracovii pojawił się „team spirit”, wszedłem do szatni po meczu i wiedziałem, że już będzie dobrze. Wszyscy śpiewali, tańczyli. Później w telewizji wytykali nam błędy, a że jestem na tym punkcie wrażliwy, wszystko przeanalizowałem. Może błędy były, ale dla mnie liczyło się to, że tego dnia wszyscy w mojej drużynie sobie pomagali.

[b]Cieszy się pan, że Bogusław Cupiał jest cierpliwszy niż Józef Wojciechowski?[/b]

Nigdy nie stresuję się tym, że ktoś może mnie zwolnić. Zawsze może, skoro podejmuje decyzje. Pan Cupiał interesuje się drużyną, jest świetnie poinformowany, zna relacje między mną i piłkarzami. Wiedział, że powstaje drużyna. I wiedział, że tego się nie da zrobić z dnia na dzień.