Setna rocznica urodzin Gustawa Holoubka

„Sztuka nie jest ważniejsza od życia i trzeba mieć do niej dystans, nie można się w niej zatracać” – mawiał Gustaw Holoubek.

Urodził się w 1923 rok w Krakowie, w rodzinie oficera Legionów o czeskich korzeniach. W dzieciństwie grał w juniorskiej drużynie Cracovii.

W 1939 zaciągnął się do wojska, uczestniczył w kampanii wrześniowej. W 1945 rozpoczął naukę w Studiu Aktorskim przy Teatrze im. Juliusza Słowackiego. Grał już epizodyczne role. Stworzył typ aktorstwa zwanego intelektualnym, nasyconego osobowością aktora.

Czytaj więcej

Teatr

Holoubek przemówi po latach

Dejmkowskie „Dziady”, w Teatrze Narodowym, które stały się legendą i wpisały w wydarzenia marcowe...

Stworzył niezapomniane kreacje w kinie - w filmach Wojciecha Jerzego Hasa ("Pętla", "Pożegnania", "Rękopis znaleziony w Saragossie") czy Tadeusza Konwickiego ("Jak daleko stąd, jak blisko", "Lawa").

W pierwszych latach kariery scenicznej grał na scenach krakowskich, później w Katowicach. To tam spotyka Władysława Woźnika, którego później nazywać będzie „pedagogiem, któremu zawdzięcza wszystko”. Tam też po raz pierwszy pełni funkcję kierownika artystycznego.

Od 1958 na stałe związał się z teatrami warszawskimi – Polskim, Dramatycznym, Narodowym, gdzie stworzył kreację Gustawa-Konrada, ważną również dla Marca’68. Jego „Wielka Improwizacja” przeszła do historii.

Przez dziewięć lat – od 1971 do 1982 roku kierował Teatrem Dramatycznym, z którego uczynił jedną z najważniejszych scen w kraju.

W 1989 związał się z Teatrem Ateneum, gdzie osiem lat był dyrektorem artystycznym.

Brał udział w życiu społecznym i politycznym kraju. W latach 1970-1981 był prezesem SPATiF-u. W latach 1976-1982 zasiadał w sejmie PRL, zrezygnował z mandatu po wprowadzeniu stanu wojennego.

W latach 1989-1991 był senatorem I kadencji Rzeczypospolitej Polskiej. W latach 1992-93 zasiadał w Radzie ds. Kultury przy Prezydencie RP, od 1994 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.