Zaangażowana w działalność konspiracyjną w czasie okupacji Alicja Janowska w czasie Powstania Warszawskiego aż do 4 października 1944 roku była łączniczką dowództwa batalionu "Kiliński" pod pseudonimem "Alina". Aktorka była więźniarką Pawiaka, współpracowała z Armią Krajową, przemycając m.in. listy uwięzionych kobiet.

Po wojnie zamieszkała w Łodzi, gdzie występowała jako tancerka i piosenkarka w teatrach Domu Żołnierza i Syrena. Ukończyła też Szkołę Tańca Artystycznego Janiny Mieczyńskiej w Łodzi (1946 r.).

W 1947 r. wróciła do Warszawy. Przez dwa sezony występowała w Teatrze Nowym pod dyrekcją Juliana Tuwima, następnie w Teatrze Wojska Polskiego (późniejszy Dramatyczny). W latach 1952-55 i 1960-65 należała do zespołu Teatru Syrena. Jako aktorka Teatru Buffo (1956-60), w charakterze reżysera i choreografa współpracowała z Kabaretem "Szpak" i "Podwieczorkiem przy mikrofonie" - występując także w skeczach. W latach 1966-80 należała do zespołu Teatru Komedia. Przez wiele lat występowała także w Teatrze Telewizji.

Filmografia Aliny Janowskiej liczy kilkadziesiąt tytułów, w których eksploatowano przede wszystkim jej talent komediowy, by przypomnieć choćby „Dzięcioła", „Och Karol", „Rozmowy kontrolowane" czy ekranizację „Moralności pani Dulskiej", gdzie zagrała tytułową bohaterkę. Tymczasem jej możliwości aktorskie były znacznie większe, o czym świadczy kilka wyrazistych ról dramatycznych w zapomnianych dziś filmach z początku 60.: „Samson" Andrzeja Wajdy, „Powrót" Jerzego Passendorfera czy „Czas przeszły" Leonarda Buczkowskiego - pisał o aktorce na okoliczność jej 90. urodzin redaktor "Rzeczpospolitej" Jacek Marczyński

Największą i nieprzemijającą popularność masowej publiczności zapewniły jej dwie role: ciotki Anuli w nakręconym w latach 60., a potem powtarzanym nieustannie serialu „Wojna domowa" oraz babki Eleonory w „Złotopolskich". Od 1997 r. temu serialowi poświęciła kilkanaście lat życia.

W filmie "Wojna domowa":

W filmie "Pan Samochodzik i Templariusze":