Pokaz odbył się na VII Międzynarodowym Festiwalu Filmów Historycznych i Wojskowych 22 grudnia 2016 r. w Warszawie, w Muzeum Niepodległości. W niewielkiej sali wyświetlony został dokument „Pola Negri. Życie jest snem w kinie” Mariusza Kotowskiego, film nagrodzony Złotą Szablą na IV MFFHiW 2013 r. Autor, od lat mieszkający w Stanach, był obecny na pokazie. Przed projekcją w krótkich słowach przekonywał, że jeszcze dekadę temu próbowano ukryć fakt, iż to Pola Negri była pierwszą aktorką ze Starego Kontynentu, która podbiła Hollywood i która cieszyła się międzynarodową sławą. I to zarówno latach 20. XX w., gdy kino nieme święciło swe największe triumfy, jak i w latach 30., gdy X muza stała się sztuką udźwiękowioną – tyle że wówczas swoje najlepsze filmy Negri kręciła w III Rzeszy, co położyło się cieniem na jej karierze. W dokumencie Kotowskiego wypowiadają się (w większości nieżyjący już) hollywoodzcy aktorzy i filmowcy, którzy mieli okazję pracować z Negri lub pozostawali pod jej wrażeniem. Z ich opowieści wyłania się obraz zawodowej perfekcjonistki podziwianej przez rzesze kinomanów i silnej kobiety, której życie prywatne nie zawsze było usłane różami. Niewątpliwym walorem „Poli Negri…” są fragmenty najlepszych filmów Polity (jak była nazywana), doskonale pokazujące jej talent aktorski, tę niezaprzeczalną umiejętność oddawania emocji jednym gestem, spojrzeniem. Negri grała całym ciałem, ale to jej oczy porażały całą gamą wyrażanych uczuć. Dziś powiedzielibyśmy, że to nadekspresja, tyle że w dobie kina niemego była ona po prostu niezbędna. Chodziło przecież o to, by porwać publiczność, by widzowie uwierzyli w prawdziwość dramatu rozgrywającego się na ekranie. Pola Negri miała dar przekonywania, porywała tłumy.
