Przypominamy rozmowę z 2017 roku.
rp.pl: 17 maja 1990 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wykreśliła homoseksualizm z listy chorób i zaburzeń. Co się tego dnia zmieniło?
A. Chaber, prezes Kampanii Przeciw Homofobii: Wykreślenie przez WHO orientacji homoseksualnej z listy chorób było jasnym sygnałem skierowanym głownie do środowiska medycznego, że osoby o tej orientacji nie są zaburzone. Od tego czasu wiele krajów zaprzestało podejmowania jakichkolwiek prób "leczenia" homoseksualności, a wiele z nich wprowadziło zakaz terapii reparatywnych lesbijek i gejów. Zmienił się też stosunek do pacjentów i pacjentek, których przestano uważać za chorych, tylko ze względu na ich homoseksualną orientację. Niestety w Polsce poziom dyskryminacji pacjentów i pacjentów LGBTI wciąż jest wysoki.
Prof. Lew-Starowicz kilka lat temu przeprosił publicznie za to, że niegdyś starał się leczyć homoseksualistów technikami awersyjnymi, w tym elektrowstrząsami. Czy inni powinni pójść jego śladem?
Zarówno terapie konwersyjne korzystające z elektrowstrząsów, jak i te, które mają za zadanie rozmową przekonać człowieka do znienawidzenia siebie samego, powinny zostać zakazane, a osoby, które je prowadziły powinny przeprosić swoich pacjentów i pacjentki. Z badań wynika, że tego typu zabiegi prowadzą osoby LGBT do zaburzeń psychicznych, depresji i myśli samobójczych. Człowiek nie może nienawidzić siebie i jednocześnie być szczęśliwym. Terapeuta powinien pamiętać, że jego rolą jest wspieranie pacjenta czy pacjentki w procesie samoakceptacji.
Dlaczego zatem do dziś w Polsce funkcjonują ośrodki, które oferują „leczenie” z homoseksualizmu?
Brak rzetelnej wiedzy o osobach i funkcjonujące w polskim społeczeństwie stereotypy nt. osób LGBT to główne powody, dla których w Polsce nadal istnieją ośrodki leczące z homoseksualności. Zatrważające jest, że niejednokrotnie to rodzice kierują swoje nastoletnie dzieci do takich ośrodków myśląc, że niosą im pomoc. Oferowanie takich szkodliwych terapii to wykorzystywanie niewiedzy i uprzedzeń dla zysku bez baczenia na to, że ryzykuje się życiem ludzi.
Na pamiątkę decyzji WHO 17 maja obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Przeciw Homofobii, Transfobii i Bifobii. Czy Polacy są homofobami?
Polskie społeczeństwo wykazuje się o wiele większą otwartością w stosunku do osób LGBT aniżeli władza. Świadczą o tym m.in. wyniki ostatniego badania niezależnego amerykańskiego ośrodka badawczego Pew Research Center, zgodnie z którymi 42 proc. młodych Polaków w wieku 18 – 34 lat popiera możliwość zawierania małżeństw przez pary jednopłciowe. O pozytywnych trendach świadczy też to, że co raz więcej osób LGBT w Polsce otwarcie mówi o swojej orientacji czy tożsamości płciowej. Badania wskazują również, że osobisty kontakt z osobą LGBT jest jednym z najskuteczniejszych sposobów na zmianę stereotypowego myślenia o osobach LGBT. Z roku na rok coraz więcej osób deklaruje, że zna osobiście geja, lesbijkę, osobę biseksualną czy transpłciową. Pozwala to zakładać dalszy wzrost pozytywnych postaw Polek i Polaków w stosunku do osób LGBT.
Jak w tym kontekście należy interpretować słowa prof. Lecha Morawskiego z Trybunału Konstytucyjnego, że „Polski rząd jest przeciwko homoseksualistom. Ale nie ściga ich prokuratura”?
Wszystko wskazuje na to, że prof. Morawski chciał dać jasny sygnał osobom LGBT, że nie mają na co liczyć na pomoc i wsparcie ze strony obecnego rządu. Obserwujemy to zresztą w praktyce. Dla PiS-u szczytem możliwości w kwestiach działań nakierowanych na osoby LGBT jest powstrzymanie się przed powtórką PRL’owskiej Akcji Hiacynt, kiedy osoby podejrzewane o kontakty homoseksualne były aresztowane i przesłuchiwane przez Milicję Obywatelską.
