- Funduje nam się igrzyska, które paraliżują Warszawę na kilka dni. To mi przypomina zupełnie inny ustrój i zupełnie inne czasy – ubolewał kandydat PO na prezydenta Warszawy Rafał Trzaskowski. - To jest raczej chęć pokazania siły defilady niż myślenie o mieszkańcach – wtórowała mu prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz. Utyskiwania na defiladę utrudniającą 14 i 15 sierpnia ruch w stolicy słychać było ze strony wielu innych polityków opozycji.

Takie reakcje są zgodne z logiką wojny polsko-polskiej, której hołdują obie jej strony. To co my robiliśmy i robimy jest dobre, to co zrobili i zrobią oni jest złe, przy czym nie ma znaczenia o czym w ogóle dyskutujemy. Tak wygląda schemat rozumowania, którego symbolem jest rytualne opisywanie rzeczywistości przez obecnie rządzących opierające się na tym, że „przez osiem lat Polki i Polacy” byli nękani przez rząd PO-PSL, więc teraz my podnosimy Polskę z ruiny. Jak widać jednak opozycja przyjmuje te warunki gry i przedstawia te argumenty a rebours.

Prawda jest bowiem taka, że stolice państw mają to do siebie, iż ruch na ich ulicach jest często zakłócany – czasem z powodu defilady wojskowej, czasem z powodu miejskiego maratonu czy wydarzeń typu Masa Krytyczna, a czasem z powodu demonstracji niezadowolonych obywateli. Tak było, jest i będzie – niezależnie od tego, czy rządził będzie nami Jarosław Kaczyński, Grzegorz Schetyna czy Włodzimierz Czarzasty. Jeśli więc uznajemy, że są powody, dla których można miasto blokować (np. miejski maraton), a są powody, dla których robić tego nie można, bo impreza łączona jest z przeciwnikiem politycznym – to zgadzamy się na dewastującą polską debatę publiczną manierę prowadzenia dyskusji, w której „moja racja jest mojsza niż twojsza”, więc jakiekolwiek porozumienie jest w ogóle niemożliwe.

Owszem, tak można uprawiać politykę – licząc na to, że nienawiść naszych do tych drugich pozwoli umościć się wygodnie na części sceny politycznej. Ale czy na dłuższą metę gra jest warta świeczki? Podkreślanie przy każdej okazji tego co nas dzieli sprawia, że gdy pojawi się konieczność wypracowania konsensusu (a ona się pojawi, nie łudźmy się, szczęśliwe czasy, w których „nasza chata jest z kraja”, napędzane koniunkturą gospodarczą w końcu miną), okaże się, że możemy się ze sobą zgadzać tylko pod warunkiem, że druga strona przyjmie naszą optykę. Czyli że nie możemy się zgodzić. W dobrych czasach to nie jest problem. W złych czasach – skutki takiego stanu rzeczy będą tragiczne.

Czy defilada z okazji święta państwowego jest właśnie tym tematem, w którym należy koniecznie uwypuklać, że my jesteśmy inni niż oni? Warto pamiętać, że Polska to suma tych dwóch zbiorów.