Paweł Wojciechowski

Gdy nikt nie ma już wątpliwości, że stawką wyborów jest przyszłość liberalnej demokracji w Polsce, to zupełnie umyka nam, że chodzi również o model rozwoju gospodarczego. Tymczasem ocena przedstawianych propozycji programowych z punktu widzenia kryterium kosztów dla budżetu nie daje odpowiedzi na elementarne pytania. Choćby o to, kiedy i jak szybko uda się pokonać inflację.

Według amerykańskiego ekonomisty Frederica Mishkina kryzys gospodarczy można ułożyć w triadę takich etapów: asymetrii informacji, negatywnej selekcji i pokusy nadużycia.

Podatki powinny być proste, niskie i przewidywalne. To są postulaty, z którymi zgadzają się niemal wszyscy, ale doświadczenia reform pokazują, że wychodzi dokładnie odwrotnie. Co więcej, po Polskim Ładzie nie bardzo wiadomo, jak pogodzić postulat uproszczenia z postulatem przewidywalności.

Choć pytanie referendalne dotyczące relokacji migrantów nie zostało jeszcze ostatecznie sformułowane, to już jedno o nim wiadomo z całą pewnością: w zamierzeniach rządu ma sklejać strach przed „obcymi” ze sprzeciwem wobec „dyktatu” Brukseli.

Niesystemowe rozwiązania, które rujnują zasadę „ile odłożysz, taką będziesz miał emeryturę”, przy braku poszanowania elementarnych zasad ubezpieczeniowych, tworzą kaskadę niezamierzonych efektów.