W przypadku podejrzenia kontaktu z zarażonymi koronawirusem zaleca się dwutygodniową kwarantannę, co oznaczać może po prostu długi przymusowy pobyt w domu. Jak ludzie reagują na takie sytuacje?
Z psychologicznego punktu widzenia są dwa zaburzenia: klaustrofobia, czyli lęk przed zamkniętymi pomieszczeniami, i agorafobia, czyli lęk przed przestrzeniami otwartymi. Każdy z nas znajduje się gdzieś między tymi skrajnościami i dla większości ludzi pobyt w zamknięciu nie wiąże się ze zmianami psychicznymi.
Jakie są sygnały, że ktoś jednak źle znosi zamknięcie w domu?
Takim sygnałem może być negatywna reakcja na przekroczenie tzw. dystansu personalnego. Dystans nazywany intymnym to około pół metra. Dystans osobniczy, czyli odległość, na którą dopuszczamy przyjaciół i rodzinę, wynosi ok. 120 cm. Są to oczywiście przybliżone wartości. W przypadku ludzi żyjących na wsi, którzy rzadko przebywają w zatłoczonych windach czy tramwajach, są one znacznie większe. Jeśli zaś dorastaliśmy w bloku, lepiej będziemy znosić zamknięcie w niewielkim pomieszczeniu.
Jak sobie radzić, gdy doskwiera nam przymusowy pobyt w czterech ścianach?
Na pewno musimy sobie dostarczać wiele bodźców. Jeżeli będziemy aktywnie utrzymywać kontakty z innymi ludźmi, czy to osobiście, czy przez media społecznościowe, ten czas minie nam zdecydowanie łatwiej. Oglądanie telewizji również dostarcza ogromnej ilości bodźców.
Czy odosobnienie może wywołać depresję?
Częściej mamy do czynienia z sytuacją odwrotną, to depresja prowadzi do życia w odosobnieniu. Jest to powszechne w Japonii i nazywa się hikikomori, co oznacza „wycofany”. Młodzi ludzie wycofują się z życia publicznego na miesiące lub lata. Te zachowania są spowodowane stanami depresyjnymi. Długie przebywanie w zamkniętych pomieszczeniach może z kolei prowadzić do konsekwencji fizycznych, takich jak spadek kondycji czy niedotlenienie.
