Doktor nauk ekonomicznych, adiunkt w Katedrze Polityk Publicznych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie.
Dr nauk ekonomicznych, adiunkt w Katedrze Polityk Publicznych Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Specjalizuje się w problematyce ekonomii politycznej i instytucjonalnej, polityki fiskalnej, administracji publicznej i rynku pracy. Publikował m.in. w czasopismach Economic Modelling, Journal of Economic Issues, Ekonomista i innych. Redaktor tematyczny ds. ekonomii politycznej w Journal of Public Governance. Uczestnik krajowych i międzynarodowych projektów badawczych, wdrożeniowych i ewaluacyjnych finansowanych m.in. z programów ramowych UE, NCN i NCBiR. Pracował na zlecenie Komisji Europejskiej, KPRM, Ministerstwa Rozwoju i innych ministerstw oraz jednostek samorządu regionalnego i lokalnego. W latach 2022-23 współpracował z PwC w stworzeniu modelu makroekonomicznego gospodarki polskiej. Wykłada makroekonomię, finanse publiczne, politykę fiskalną i gospodarczą. Za doktorat pt. „Instytucjonalne determinanty wydatków budżetu państwa w Polsce” zdobywca ex aequo pierwszego miejsca w V edycji Ogólnopolskiego Konkursu imienia Profesora W. Wilczyńskiego na najlepszą pracę doktorską z zakresu teorii i historii ekonomii oraz polityki gospodarczej. Współzałożyciel Polskiej Sieci Ekonomii.
Pod warunkiem wyłączenia podstawowej nieruchomości, w której się zamieszkuje.
Ogólne dane (np. indeks regulacji rynku produktowego) nie wskazują na wysoki poziom przeregulowania polskiej gospodarki. Na pewno są w Polsce przepisy, które warto uprościć bądź wyeliminować, co jest naturalną konsekwencją zmian otoczenia społeczno-gospodarczego, ale z ogólnej blankietowej deregulacji skoku rozwojowego moim zdaniem absolutnie nie będzie, a w procesie ucierpieć mogą beneficjenci regulacji (pracownicy, konsumenci). Nie wydaje mi się, żeby dało się w takim trybie zwiększyć potencjał rozwojowy gospodarki. Musielibyśmy wskazać regulacje, które wzmacniają pozycję monopolistyczną największych podmiotów. Nadmierna koncentracja rynkowa trapi niektóre branże, ale przyczyna słabej konkurencji i niskiego tempa rozwoju polskich mniejszych firm bierze się moim zdaniem raczej z kapitałowych, a nie regulacyjnych barier wejścia.
Pracując na uczelni, gdzie różne formy sabbatical są dość powszechnie stosowane, uważam, że to jest bardzo dobre rozwiązanie.
Dlaczego mamy zachęcać bardzo zapracowanych Polaków do pracy jeszcze więcej? Lepiej walczyć o konsekwentny wzrost płac.
Teoretycznie można by dyskutować na temat możliwości likwidacji składki oraz pełnego wyjścia z systemu emerytalnego osób prowadzących firmy, ale w praktyce nie ma żadnej gwarancji, że państwo w przyszłości nie będzie politycznie zmuszone do poniesienia kosztów utrzymania źle zabezpieczonych osób na działalności gospodarczej. Gwarancja jest raczej taka, że w jakimś zakresie taki ruch będzie konieczny. Co więcej, niemała część osób na JDG zarabia niedużo i taki ruch (wyjście z systemu) będą traktować nie jako formę przekierowania oszczędności, ale źródło uzupełnienia konsumpcji, co jest dla nich w dłuższym okresie bardzo niebezpieczne.
Taki ruch, który oznaczałby utratę świadczenia w momencie zwolnienia z pracy, dramatycznie i niekorzystnie zmieniłby relacje siły przetargowej na rynku pracy na linii pracownik–pracodawca. Co więcej, przy obecnym poziomie bezrobocia mowa o bardzo niewielkiej skali zmniejszenia wydatków państwa, a w sytuacji dekoniunktury taki ruch byłby wprost kontrproduktywny, bo 800+ jest obecnie elementem siatki zabezpieczenia społecznego.
Uniknięte koszty są relatywnie niewielkie, a niebezpieczeństwa związane z takim ruchem rozliczne. Zalicza się do nich szczególnie wzmacnianie podziałów na tle narodowościowym z wykorzystaniem polityki świadczeń.
Korzyści z przyjęcia euro są skoncentrowane przede wszystkim w ograniczaniu kosztów handlu międzynarodowego, które nigdy nie stanowiły problemu dla absolutnie bezprecedensowego wzrostu udziału eksportu i importu w polskim PKB. Koszty wynikające z utraty kontroli nad kursem walutowym i ryzykiem niestabilności rynków długu (zarówno prywatnego, jak i publicznego), czyli ogólnie kryzysogenność wspólnej waluty, nawet po reformach EBC celujących w stabilizację rentowności długu są moim zdaniem zbyt wysokie, by rozważać obecnie przyjęcie wspólnej waluty.
Nie ma tutaj prostego kompromisu. Możemy sobie pozwolić (i moim zdaniem powinniśmy chcieć) ograniczyć liczbę godzin przepracowanych w okresie całego życia, kosztem wolniejszego wzrostu produkcji (co pozwala na bardziej skuteczne zaadresowanie problemów wpływu produkcji na środowisko naturalne).
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
