Od dłuższego czasu słyszę o wojnie. Wojnie w Polsce. Wojnie dwóch plemion, wojnie o praworządność, wojnie jednych z drugimi. Językoznawcy ostrzegali już nie raz, że język opisywania bieżącej sytuacji po prostu nam się skończył.
Wystarczy jednak godzinny lot z Warszawy czy 90-minutowy z Katowic, aby znaleźć się w stolicy kraju, który od kilku lat jest w stanie wojny. Kijów. Ukraina. Miałem okazję spędzić tam ostatnio kilka dni.
Chcę opowiedzieć o dwóch czterdziestolatkach, z których jeden faktycznie był na wojnie. Tej prawdziwej, z czołgami, karabinami i snajperami. Drugi organicznie pracuje nad zmianą mentalności zespołów, budową kultury organizacji. Prowadzi działania, których powodzenia się nie spodziewa (jest realistą), a jednocześnie niestrudzenie inspiruje.
Arie na froncieNa Andriwskim Uzwizie, zanim dojdzie się do pomnika Michaiła Bułhakowa, uwagę przyciąga piękny mural na jednej z kamienic. Dziewczyna z warkoczem wyrastająca ponad budy...
- E-wydanie "Rzeczpospolitej"
- Dostęp do wszystkich treści rp.pl
- Aplikacja na smartfon i tablet
- Specjalistyczne dodatki i newslettery
- Dedykowane oferty dla prenumeratorów
