Paweł Litwiński

Teza 1: Prawo nie pozwala na szybkie i skuteczne ściganie hejtu w internecie. Niezbędne jest wprowadzenie instytucji tzw. ślepego pozwu.

Polska od lat nie umożliwia skutecznego dochodzenia roszczeń przeciwko osobom naruszającym dobra osobiste w Internecie. Ofiary takich naruszeń są pozostawione same sobie - a tymczasem państwo polskie ma prawny obowiązek wprowadzenia procedury umożliwiającej albo ustalenie tożsamości naruszyciela, albo pozwanie bez znajomości jego danych (ślepy pozew), co wynika z art. 8 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, co potwierdził ETPC już w 2008 r. w wyroku w sprawie K.U. przeciwko Finlandii.
Oczywiście ten stan rzeczy próbuje się obchodzić na różne sposoby, a powszechną praktyką jest skorzystanie z możliwości, jakie dają przepisy o postępowaniu karnym. Jeżeli pokrzywdzony zamierza wystąpić z prywatnym aktem oskarżenia twierdząc, że został zniesławiony przez „życzliwego”, wówczas działając na podstawie art. 488 Kodeksu postępowania karnego może zwrócić się do Policji o zabezpieczenie danych, co może prowadzić – i zwykle prowadzi – do ustalenia danych osobowych sprawcy. Problem tylko w tym, że nie każde wypowiedzi naruszające dobra osobiste będą jednocześnie zniesławiające. Pozostanie więc taki fragment rzeczywistości, gdzie droga karna nie pomoże. Nie każdy chce też korzystać z możliwości, jakie daje art. 212 Kodeksu karnego. Oczywiście zawsze można złożyć wniosek o zabezpieczenie danych wyłącznie po to, żeby pozyskać dane na potrzeby postępowania cywilnego wiedząc, że do przestępstwa nie doszło, ale jeżeli taki wniosek pochodziłby od adwokata lub radcy prawnego, wówczas taka praktyka może budzić co najmniej wątpliwości pod kątem zgodności z zasadami etyki zawodowej.

Teza 2: Należy zobowiązać platformy społecznościowe do wypłacania odszkodowań ofiarom hejtu – o ile nie udowodnią, że dołożyły wszelkich (a nie pozorowanych) starań, aby szkalowaniu i poniżaniu danej osoby zapobiec.

To państwo polskie powinno dać możliwość ochrony naszych praw, a nie przerzucać odpowiedzialność na platformy społecznościowe.

Teza 1: Sposobem na uzdrowienie Krajowej Rady Sądownictwa może być rozważane przez Ministerstwo Sprawiedliwości rozwiązanie przewidujące wygaszenie obecnej KRS uchwałą Sejmu i reaktywowanie składu KRS sprzed reform PiS.

Teza 2: Jedynym właściwym rozwiązaniem, które naprawi Krajową Radę Sądownictwa, jest przyjęcie nowej ustawy.

Teza 3: Nowa ustawa o KRS powinna przesądzać, że wybór sędziowskich członków KRS powinien być przywrócony środowisku sędziowskiemu. Bierne i czynne prawo wyborcze do KRS powinni mieć również neosędziowie.

Teza 1: Wakaty sędziowskie w Trybunale Konstytucyjnym powinny zostać niezwłocznie obsadzone

Teza 2: Potrzebne są zmiany sposób wyboru sędziów TK i odpolitycznienie tej procedury

Teza 1: Powrót trzyosobowych składów orzekających w apelacji to właściwe rozwiązanie, mimo że może wydłużyć rozpatrywanie spraw przez sądy

Teza 2: Komisja Kodyfikacyjna proponuje powrót do pionowego systemy rozpatrywania zażaleń. Miały by to robić sądy wyższej instancji. Takie rozwiązanie podniesie jakość orzekania i nie powinno wpłynąć na długość procesów cywilnych

Teza 1: Długie procesy to poważniejszy problem wymiaru sprawiedliwości niż spór wokół neosędziów.

Teza 2: Reformy, które pozwolą skrócić czas rozpatrywania spraw w sądach należy wprowadzić niezależnie od tego, kiedy zostanie rozwiązany kryzys związany z powołaniami sędziowskimi.

Teza 3: Wyprowadzenie określonych spraw z sądów może znacząco wpłynąć na przyspieszenie procesów sądowych bez jakości dla poczucia sprawiedliwości obywateli.