Doktor nauk ekonomicznych, adiunkt na University College London.
Łukasz Rachel jest adiunktem ekonomii na University College London (UCL) oraz członkiem Centre for Macroeconomics, Stanfordzkiej Grupy Eksperckiej ds. Sankcji na Rosję oraz grupy Dobrobyt na Pokolenia. W roku akademickim 2021/22 pracował na wydziale ekonomii na Uniwersytecie Princeton. Doktorat obronił w London School of Economics, gdzie ukończył także studia licencjackie i magisterskie z ekonomii. W roku 2017/18 był stypendystą Fulbrighta na Harvardzie. Od 2008 do 2021 r. pracował w Banku Anglii. Zajmuje się szeroko pojętą makroekonomią. Jego badania skupiają się m.in. na wzroście gospodarczym, wpływie technologii na rynek pracy oraz nierównościach dochodowych i majątkowych. Więcej na stornie https://sites.google.com/site/lukaszrachel/
To skomplikowany temat, ale w skrócie: w wyjątkowych okolicznościach powinien chronić najuboższych. W dłuższym okresie polityka po stronie podaży czystej i bezpiecznej energii jest kluczowa.
Zgodnie z tym, co doradzają np. MFW i OECD.
Samo zapóźnienie jest oczywiście motorem napędowym samej konwergencji, która wynika ze zmniejszania luki między krajami biedniejszymi i bogatszymi. Ale oczywiście, żeby konwergencja trwała dalej, polska gospodarka musi przyswajać technologie takie, które są coraz bardziej nowoczesne, tak żeby firmy były coraz bardziej konkurencyjne. Jeśli wykorzystanie technologii jest niskie, należy się zastanowić, dlaczego tak jest. Może tak być np. dlatego, że te technologie nie są jeszcze na tyle dobre, żeby mocno w nie inwestować. A może tak być, bo warunki rynkowe nie stwarzają odpowiednich bodźców zachęcających do tego wysiłku.
Nie zgadzam się z tak ogólnie postawioną tezą. O regulacjach trzeba myśleć konkretnie i precyzyjnie, biorąc poszczególne sektory / problemy / zagadnienia. Analiza w takim trybie pokaże, gdzie i dlaczego regulacje należy zmienić (tam, gdzie nie działają, lub mogą działać lepiej) / znieść (tam, gdzie są niepotrzebne) / wprowadzić (tam, gdzie ich nie ma, a są konieczne).
Przede wszystkim ze względów geo- i europolitycznych. Chciałbym także, żeby sama strefa euro się zreformowała (przede wszystkim unia fiskalna i unia rynków kapitałowych).
Aktywizacja zawodowa osób starszych to ważny cel, pomysł powiązania tego z tygodniem pracy jest godny uwagi. Ale nie mam mocnego zdania na ten temat.
Jest realne w tym sensie, że może okazać się to racjonalnym wyborem polskiego społeczeństwa: użyteczność czerpiemy z konsumpcji materialnej, ale także ze spędzania czasu wolnego na przyjemnościach. O ile rozpoznamy właściwie ten trade-off, możemy dokonać wyboru, gdzie na nim chcemy się ulokować, przy ciągłym wzroście gospodarczym możliwe jest, że będzie nam bardziej zależało na czasie wolnym niż na konsumpcji. Bardzo ważne jest jednak, żeby te decyzje opierać na realistycznych założeniach: na przykład, jeśli pracujemy 20 proc. mniej, to będziemy mieć 20 proc. mniej dochodu. I wtedy podejmować wybór.
Inflacja „headline”, jak i bazowa są grubo powyżej celu, a ich dynamika jest niepokojąca. Przy tak podniesionej inflacji realne stopy pozostają dość niskie. Nie jestem więc wcale pewien, czy stopy na obecnym poziomie pozwolą na sprowadzenie inflacji do celu w średnim okresie.
Zgadzam się z tym stwierdzeniem, jeśli odnosi się ono do przyszłości. W średnim i dłuższym okresie stałość i intensyfikacja integracji w UE, a także decyzyjność Polski w ramach głównego nurtu UE, będą wymagały integracji w ramach unii walutowej.
Budżet już jest bardzo duży.
Teza wydaje się słuszna, jednak myślę, że pomija kwestie długoterminowego wzrostu produktywności i co za tym idzie wzrostu dochodów.
Masz aktywną subskrypcję?
Zaloguj się lub wypróbuj za darmo
wydanie testowe.
nie masz konta w serwisie? Dołącz do nas
