Anna Mieszkowska

Codziennie byliśmy świadkami tragedii – wynosiliśmy ciała zmarłych z tiepłuszek. Ordonka zjawiała się o każdej porze, bez względu na pogodę, zawsze uśmiechnięta, pogodna i cierpliwa. Tłumaczyła, wyjaśniała, podpisując skromne półkilogramowe przydziały chleba.

Qui pro Quo, Perskie Oko, a później Morskie Oko narzuciły innym podobnym teatrom pewien stały schemat scenariusza rewii. Najważniejsze piosenki były zawsze dwie. Jedną śpiewano na półfinał, a drugą na zakończenie przedstawienia. Od tego, czy „chwyciły", czy publiczność, wychodząc z teatru, nuciła je jeszcze w drodze do domu, zależał ich sukces.