Czego chce Francois Fillon?
Zwolnić pół miliona urzędników
Wydłużyć czas pracy w sektorze publicznym z 35 do 39 godzin tygodniowo (bez zmiany wynagrodzenia) i do 48 godzin w sektorze prywatnym
Obciąć wydatki państwa o 110 mld euro rocznie
Znieść branżowe przywileje emerytalne
Obniżyć podatki dla przedsiębiorców
Znieść sankcje UE wobec Rosji i pomóc prezydentowi Syrii Baszarowi al-Assadowi pokonać Daesh
Czytaj więcej:
Fillon obiecuje przywrócić potęgę kraju
Fillon nie wycofa się z wyborów w związku ze skandalem
Francja ma wreszcie przywódcę
Benoit Hamon, Partia Socjalistyczna
W 2008 roku zadeklarował zamiar ubiegania się o przywództwo w Partii Socjalistycznej, ostatecznie ogłosił jednak swoje poparcie dla Martine Aubry. 16 maja 2012 roku objął urząd ministra delegowanego ds. ekonomii społecznej i solidarności w rządzie, którego premierem został Jean-Marc Ayrault. Utrzymał to stanowisko również w drugim rządzie tego samego premiera (od 21 czerwca 2012 roku), uzyskując wcześniej w wyborach parlamentarnych mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego XIV kadencji.
2 kwietnia 2014 roku przeszedł na urząd ministra edukacji narodowej, szkolnictwa wyższego i badań naukowych w rządzie Manuela Vallsa. Zakończył urzędowanie 25 sierpnia 2014 roku. W styczniu 2017 roku wziął udział w zorganizowanych przez socjalistów prawyborach przed wyborami prezydenckimi. W pierwszej turze głosowania zajął pierwsze miejsce z wynikiem około 36% głosów, wyprzedzając m.in. Manuela Vallsa. W drugiej turze zorganizowanej 29 stycznia 2017 zdobył większość głosów (blisko 59%), oficjalnie stając się kandydatem Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich.
Czego chce Benoit Hamon?
Przeprowadzić referendum, w którym Francuzi wypowiedzieliby się na temat propozycji, by cudzoziemcy mieszkający we Francji mogli brać udział w wyborach lokalnych.
Ograniczyć liczbę kadencji prezydenta do jednej, trwającej siedem lat (obecnie prezydentem Francji można być przez dwie pięcioletnie kadencje).
Umieścić w konstytucji zapis o możliwości proponowania ustaw lub blokowania ustaw przyjętych przez parlament przez 1 proc. Francuzów posiadających czynne prawo wyborcze. W takim przypadku ustawa byłaby przedmiotem referendum ogólnokrajowego - i tylko zaakceptowana w nim mogłaby wejść w życie.
Zalegalizować marihuanę
Wprowadzić podstawowy plan zarobkowy, który zwiększy wynagrodzenie osób zarabiających poniżej 2,185 euro miesięcznie
Czytaj więcej:
Benoit Hamon chce stworzyć VI Republikę
Benoit Hamon zwycięzcą prawyborów we francuskiej Partii Socjalistycznej
Benoit Hamon proponuje Francuzom 32 godziny pracy w tygodniu
Jean-Luc Melenchon, Partia Lewicy
W roku 2004 w ramach Partii Socjalistycznej współtworzył frakcję pod nazwą Ruch na Rzecz Republiki Socjalnej (Pour la République Sociale), która opowiadała się za przyjęciem bardziej lewicowego i eurosceptycznego kursu przez całe ugrupowanie. W 2008 roku wraz z częścią przywódców PRS opuścił PS, stając następnie na czele nowej formacji pod nazwą Partia Lewicy.
Przed wyborami europejskimi w 2009 roku podpisał porozumienie z Francuską Partią Komunistyczną o utworzeniu koalicji wyborczej (tzw. Frontu Lewicy). W tym samym roku z ramienia tego bloku uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego.
W 2012 roku został kandydatem Frontu Lewicy w wyborach prezydenckich. W niektórych sondażach w 2012 uzyskiwał poparcie na poziomie 14–15%. W głosowaniu z 22 kwietnia 2012 roku otrzymał około 3,99 miliona głosów (11,11%), zajmując wśród 10 kandydatów 4. miejsce i przegrywając w pierwszej turze.
W 2014 został wybrany na kolejną kadencję Europarlamentu. W tym samym roku zrezygnował z kierowania Partią Lewicy.
Czego chce Jean-Luc Melenchon?
Aby podatki były progresywne. Niskie dochody mają być opodatkowane według niskich stawek, a zarobki powyżej kolejnych progów wpadałyby w coraz wyższe stawki podatkowe.
Podniesienia płacy minimalnej i w pełni darmowej opieki zdrowotnej
Wyeliminować bezdomność
Czytaj więcej:
Melenchon znów przed Fillonem w pierwszej turze wyborów
Marine Le Pen powalczy o prezydenturę z Jean-Luc Melenchonem?
Połowa wyborców chce populisty
Kim są pozostali kandydaci?
Nathalie Arthaud, Walka Robotnicza
Nathalie Arthaud to francuska profesor ekonomii, rzecznik prasowy partii Walki Robotniczej (LO).
Arthaud jest również radną w Vaulx-en-Velin, gdzie zajmuje się przede wszystkim sprawami młodzieży. Do rady miasta została wybrana z listy prowadzonej przez Francuską Partię Komunistyczną. Nathalie Arthaud jest także aktywną uczestniczką inicjatyw obywatelskich prowadzonych przez ruch alternatywny.
Podczas wyborów prezydenckich w 2007 roku Nathalie Arthaud była rzecznikiem prasowym Arlette Laguiller, będącą wówczas kandydatką Walki Robotniczej na urząd prezydenta Francji.
Podczas wyborów regionalnych w 2010 roku stanęła natomiast na czele listy Walki Robotniczej w okręgu Rodan-Alpy, zdobywając 1,42% głosów, zajmując tym samym ostatnie miejsce pod względem poparcia pośród dziewięciu kandydatów.
W wyborach prezydenckich w 2012 wystartowała jako kandydatka Walki Robotniczej i zdobyła w nich około 0,6 procent.
Francois Asselineau, Ludowa Unia Republikańska
Francois Asselineau jest francuskim politykiem i generalnym inspektorem ds. Finansów.
Asselineau, zanim stworzył własną partię polityczną, był członkiem Rally for France i UMP. Jego ruch promuje wycofanie się Francji z Unii Europejskiej, strefy euro i NATO.
Asselineau nie identyfikuje się ani z lewicą ani z prawicą. Jego poglądy zostały przez wielu obserwatorów uznawane są za teorie spiskowe.
Przedstawia się jako "kandydat Frexit"
Jacques Cheminade, Solidarność i postęp
Francuska osobowość ze świata polityki, kandydat w wyborach prezydenckich 1995 roku (0.28% otrzymanych głosów w pierwszej turze), twórca partii Solidarité et Progres (Solidarność i Postęp) w 1996 roku. W 2012 roku ponownie ubiegał się o fotel prezydenta Francji.
Poglądy polityczne Cheminade'a są inspirowane de Gaullem i Jauresem. Skupiają się głównie na krytykowaniu ekonomii spekulacyjnej, która w jego opinii niszczy ekonomię. Istotnym elementem programu Cheminade'a jest podbój przestrzeni pozaziemskiej (m.in. przez wykorzystywanie możliwości związanych z eksploatacją planety Mars).
Nicolas Dupont-Aignan, Powstań Francjo
W 1999 roku powołał własny eurosceptyczny ruch polityczny pod nazwą Powstań Republiko (Debout la République). Organizacja krótko współpracowała ze Zgromadzeniem na rzecz Francji. W 2002 roku przyłączyła się do Unii na rzecz Ruchu Ludowego. Nicolas Dupont-Aignan dwukrotnie bez powodzenia kandydował na stanowisko prezydenta tego ugrupowania (w 2002 i w 2004 roku), otrzymując poparcie na poziomie 15% i 9%.
W 2007 roku wystąpił z UMP, doprowadził do przekształcenia Powstań Republiko w samodzielną partię polityczną o profilu konserwatywnym i suwerennistycznym. Zadeklarował zamiar startu w wyborach prezydenckich w tym samym roku, nie zdołał jednak zebrać wymaganych 500 podpisów poparcia. Wystartował w wyborach w 2012 roku. W głosowaniu z 22 kwietnia otrzymał 640 tys. głosów (1,79%), zajmując wśród 10 kandydatów 7. miejsce i przegrywając w pierwszej turze. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku po raz kolejny natomiast został wybrany na deputowanego.
Jean Lassalle, Opór!
W 2002 roku wszedł do parlamentu z listy centrum. Zasłynął strajkiem głodowym, który prowadził przeciw przeniesieniu za granicę produkcji zakładów ze swojego departamentu.
W roku 2013 pieszo obszedł Francję chcąc zapoznać się z „lokalnymi problemami”. W jego programie jest między innymi wydawanie za darmo prawa jazdy oraz obowiązkowa służba cywilna.
Philippe Poutou, Nowa Partia Antykapitalistyczna
Philippe Poutou to francuski polityk, związkowiec, działacz społeczny i członek Nowej Partii Antykapitalistycznej.
Jest sekretarzem Powszechnej Konfederacji Pracy w Ford Motor Company, w regionie Akwitania jest pracownikiem firmy. W 2007 roku brał główną rolę w negocjacjach związkowców z firmą która planowała zwolnić 2000 pracowników i był rzecznikiem związkowców.
W czerwcu 2011 roku został wybrany na kandydata Nowej Partii Antykapitalistycznej na stanowisko prezydenta Francji. Startował ponadto bez powodzenia do parlamentu w 2007 roku i w wyborach samorządowych w 2010 roku. W wyborach prezydenckich w 2012 roku uzyskał 1,2 procent.
Chce obniżyć wiek emerytalny do 60 lat i skrócić tydzień pracy do 32 godzin.
