Aby ochronić interesy firmy, pracodawcy zawierają z pracownikami umowy o zakazie konkurencji zarówno w czasie trwania zatrudnienia, jak i po jego ustaniu. To, czy pracownik otrzyma odszkodowanie za jej przestrzeganie, zależy od tego, czy musi powstrzymać się od zakazu konkurencji wyłącznie w okresie zatrudnienia, czy również po jego zakończeniu.
Umowę o zakazie konkurencji w trakcie trwania zatrudnienia szef może zawrzeć z każdym podwładnym, bez względu na to, jakie zajmuje on stanowisko oraz czy ma dostęp do informacji istotnych. Co do zasady objęcie etatowca zakazem konkurencji w trakcie zatrudnienia jest nieodpłatne. Oznacza to, że pracodawca może, ale nie musi, wypłacać dodatkowe wynagrodzenie czy odszkodowanie.
Po rozwiązaniu
Objęcie pracownika zakazem konkurencji po ustaniu stosunku pracy, jako ingerujące ?w swobodę wyboru pracy i wykonywania zawodu wynikającą ?z art. 10 ustawy kodeksu pracy, uregulowano bardziej rygorystycznie. Zgodnie z art. 1012 § 1 k.p. umowę taką można zawrzeć wyłącznie z pracownikiem mającym dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę. Jej zawarcie rodzi u pracodawcy obowiązek wypłaty podwładnemu rekompensaty pieniężnej za powstrzymywanie się od działalności konkurencyjnej. Aby jak najszerzej chronić prawa etatowca, kodeks pracy wskazuje minimalną wysokość odszkodowania należnego mu za powstrzymywanie się od takiej aktywności po ustaniu etatu.
Inne świadczenia
Kodeks pracy nie zawiera legalnej definicji wynagrodzenia. Zgodnie z orzecznictwem sądowym pod tym pojęciem należy rozumieć wynagrodzenie zasadnicze oraz inne świadczenia, które mają charakter roszczeniowy, są wzajemne względem pracy >patrz ramka, powtarzalne oraz mają charakter majątkowo-przysparzający (wyrok Sądu Najwyższego z 11 grudnia 2007 r., I PK 157/07). Aby zatem otrzymywany przez pracownika dodatek do pensji został uznany za składnik wynagrodzenia, musi spełniać wszystkie wskazane cechy łącznie.
Do podstawy rekompensaty za przestrzeganie zakazu konkurencji po ustaniu zatrudnienia nie należy natomiast wliczać świadczeń, które tych cech nie posiadają, a zatem nie mają charakteru wynagrodzenia za pracę.