- Dwie spółki z o.o. kupiły używany budynek usługowo- handlowy. Obie te spółki są współwłaścicielami tego budynku. Czy możliwe jest, aby jedna ze spółek stosowała indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 33,33 proc., a druga spółka przyjęła indywidualną stawkę w wysokości 20 proc.? – pyta czytelniczka.
Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT amortyzacji podlegają m.in. środki trwałe. Są to w szczególności stanowiące współwłasność podatnika, nabyte kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budynki. o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Natomiast na podstawie art. 16g ust. 8 ustawy o CIT w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku. A zatem, mimo że mamy do czynienia fizycznie z jednym budynkiem, to gdy stanowi on współwłasność dwu firm, każda z nich amortyzuje go jako odrębny środek trwały. Przedmiotem amortyzacji jest zatem budynek, którego wartość początkową każda z firm ustala w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje jej udział we własności tego budynku.
Gdy są używane lub ulepszone
Możliwość ustalenia indywidualnych stawek amortyzacjach przewidują przepisy art. 16j ustawy o CIT. Na ich podstawie podatnicy mogą ustalać indywidualne stawki amortyzacyjne. Możliwość taka dotyczy używanych lub ulepszonych środków trwałych.
W świetle art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 proc., okres amortyzacji nie może być przy tym krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Okres amortyzacji nie może być jednak krótszy niż 10 lat.
Natomiast na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w art. 16j ust. 1 pkt 4, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Okres ich amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:
