Fałszywy obraz Kościoła

Lektura wywiadu z ks. Isakowiczem sprawia wrażenie, jakby Kościół nie był ofiarą grup gejowskich, lecz sam sprzyjał reprodukowaniu homoseksualizmu – pisze publicysta

Publikacja: 03.04.2012 19:58

Redaktor naczelny Frondy Grzegorz Górny

Redaktor naczelny Frondy Grzegorz Górny

Foto: Fotorzepa, Raf Rafał Guz

Na wywiad rzekę Tomasza Terlikowskiego z ks. Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim oczekiwałem z nadzieją. Krakowskiego kapłana ceniłem za jego zaangażowanie na rzecz niepełnosprawnych, aktywność duszpasterską wśród Ormian czy działalność w sprawie lustracji. Miałem nadzieję, że w rozmowie duchowny przedstawi pogłębiony obraz sytuacji Kościoła w Polsce oraz swoją wizję kapłaństwa we współczesnych czasach. Jednak lektura książki „Chodzi mi tylko o prawdę" przynosi rozczarowanie.

Problem z homoseksualizmem

Większość krytyków tej pozycji zarzuca ks. Isakowiczowi, że publicznie opowiada o wpływowym lobby homoseksualnym w polskim Kościele. Według mnie nie na tym jednak polega kłopot z tą książką. Jezuita o. Józef Augustyn w wywiadzie dla KAI mówi: „Lobbowanie homoseksualistów to też żadna nowość. Tam, gdzie są aktywni homoseksualiści, tam jest też lobbowanie. Dotyczy to wszystkich środowisk, także Kościoła. Księżowskie wspólnoty nie są tu żadnym wyjątkiem. To sposób społecznego istnienia osób identyfikujących się ze swoim homoseksualizmem".

Od czasu ujawnienia afer pedofilskich w Kościele w USA, gdy okazało się, że aż 81 proc. ofiar molestowania seksualnego przez księży w tym kraju stanowią chłopcy, a tylko 19 proc. dziewczynki – problem homoseksualizmu w szeregach duchowieństwa stał się poważnym wyzwaniem. Skala zjawiska była bowiem taka, że wystarczył jeden zdeprawowany ksiądz, by pozostawić po sobie dziesiątki, a nawet setki ofiar. Nic więc dziwnego, że Stolica Apostolska postanowiła zdecydowanie stawić czoła temu zagrożeniu. Efektem tego była m.in. instrukcja Kongregacji Wychowania Katolickiego zakazująca wyświęcania osób o skłonnościach homoseksualnych.

Wspomniany już o. Augustyn mówi: „Kościół nie generuje homoseksualizmu, ale jest ofiarą nieuczciwych ludzi o skłonnościach homoseksualnych, którzy wykorzystują struktury kościelne dla realizowania własnych najniższych instynktów. Praktykujący księża homoseksualiści to mistrzowie kamuflażu. Demaskuje ich niekiedy przypadek". Tymczasem lektura wywiadu z ks. Isakowiczem sprawia wrażenie, jakby Kościół nie był ofiarą grup gejowskich, lecz sam sprzyjał reprodukowaniu homoseksualizmu. Gdy kapłan krytykuje obowiązkowy celibat wśród duchownych, to jednym z jego argumentów jest twierdzenie, że to bezżenność księży rodzi problemy z homoseksualizmem. Takie zarzuty padały także w USA po ujawnieniu afery pedofilskiej. Zlecono więc szczegółowe badania, które nie potwierdziły jednak istnienia takiego związku. Powtarzanie tego typu insynuacji jest więc nie tylko nieprawdziwe, ale wywołuje też wrażenie, jakoby postawa wyrzeczenia i ofiary, którą stanowi dobrowolny celibat, była źródłem grzechu.

Bez Jezusa

Największy problem z książką polega jednak na czymś innym – na obrazie Kościoła, jaki się z niej wyłania. Kościół bowiem, o którym opowiada ks. Isakowicz, to instytucja feudalna, uniemożliwiająca normalną komunikację oraz niestosująca wobec siebie kryteriów, których wymaga od innych; stosunki między biskupami a księżmi przypominają relacje między panami a niewolnikami lub wasalami; kapłani uzależnieni są od kaprysu biskupów, którzy często nie wiedzą nawet, jak wygląda ich diecezja; panuje przyzwolenie struktur kościelnych na homoseksualizm duchownych; promowany jest model księdza BMW – bierny, mierny, ale wierny; kapłan, który nie jest proboszczem, jest nikim itd. itd. Tego typu zarzuty, obecne w książce, można by jeszcze długo wymieniać.

Nie wykluczam, że na każde z tych twierdzeń ks. Isakowicz mógłby znaleźć konkretny przykład. Kłopot jednak w tym, że z prawdziwych faktów można skonstruować fałszywy obraz. Pewna opiniotwórcza gazeta, pisząc o polskiej tradycji narodowej, eksponuje przykłady antysemityzmu, szmalcownictwa czy pogromów. I zdarza się jej podawać fakty prawdziwe. A jednak stworzona z takich elementów wizja polskości, której istotą ma być zbrodnia w Jedwabnem, pozostaje całkowicie nieprawdziwa. Podobnie rzecz ma się z książką ks. Isakowicza. Pozytywnych zdań o Kościele jest tam niewiele. Nie znajdziemy ani słowa, że Kościół jest miejscem spotkania z Bogiem, doświadczania bezinteresownej miłości czy przeżywania duchowej więzi we wspólnocie. A jest to doświadczenie bardzo wielu ludzi, których znam osobiście. Dość powiedzieć, że na 180 stronach książki imię Jezus pojawia się zaledwie raz, zaś Chrystus – trzy razy, i to zawsze jako incydentalne wtręty (np. przy wątku intronizacji Chrystusa czy odnalezieniu krzyża Chrystusa przez św. Helenę).

A przecież to osobista relacja z Jezusem jest najgłębszą istotą chrześcijaństwa, a zwłaszcza kapłaństwa. Dzięki szumowi medialnemu książka zdążyła stać się już bestsellerem, a na jej kupno decyduje się wiele osób obojętnych religijnie. Jaką „prawdę o Kościele" otrzymują oni od katolickiego księdza? Kościół jawi się jako jedna z wielu zepsutych instytucji tego świata, zimna i bezduszna, pozbawiona wymiaru nadprzyrodzonego, w której liczy się tylko dominacja, a nie zbawienie duszy.

Przerażające skutki

Dochodzą do mnie już pierwsze odgłosy po lekturze tej książki od ludzi dalekich od wiary lub zmagających się o nią. I prawdę mówiąc, jestem przerażony tymi relacjami. Mówią oni, że Kościół widziany od środka oczami księdza to dla nich instytucja jeszcze bardziej koszmarna, niż jak się na nią patrzy z zewnątrz. Albo że potwierdziły się ich najbardziej ponure podejrzenia na temat Kościoła. Trudno zresztą w tej sprawie o bardziej wiarygodny autorytet niż gorliwy kapłan wydający książkę w chrześcijańskim wydawnictwie.

W książce nie ma ani jednego fragmentu, w którym ksiądz opowiadałby o swoim doświadczeniu macierzyńskości Kościoła. Podczas lektury nieustannie towarzyszyło mi pytanie, czy twierdzenie, że Kościół jest Matką (Mater Ecclesia) to prawda teologiczna i egzystencjalna, czy tylko pusty zwrot retoryczny. Nie wyobrażam sobie bowiem syna, który publicznie wyciągałby na jaw wszystkie słabości swojej matki, nawet gdyby to była prawda. W Księdze Rodzaju jest scena, która rozgrywa się na ziemiach bliskich Ormianom, mianowicie na zboczach góry Ararat, kiedy po potopie Noe upił się winem i zasnął nagi. Jego synowie, Sem i Jafet, okryli ojca płaszczem, zakrywając jego słabość przed wzrokiem innych, a nawet sami nie patrząc na jego upadek. Jedynie trzeci syn opowiadał wokół o hańbie swego ojca. Biblia mówi, że miał na imię Cham.

Autor jest założycielem i redaktorem Pisma Poświęconego „Fronda"

Pisali w opiniach

Ewa K. Czaczkowska Donos na Kościół 22 marca 2012

Ks. Jacek Prusak Lawendowa historia Kościoła 27 marca 2012

Na wywiad rzekę Tomasza Terlikowskiego z ks. Tadeuszem Isakowiczem-Zaleskim oczekiwałem z nadzieją. Krakowskiego kapłana ceniłem za jego zaangażowanie na rzecz niepełnosprawnych, aktywność duszpasterską wśród Ormian czy działalność w sprawie lustracji. Miałem nadzieję, że w rozmowie duchowny przedstawi pogłębiony obraz sytuacji Kościoła w Polsce oraz swoją wizję kapłaństwa we współczesnych czasach. Jednak lektura książki „Chodzi mi tylko o prawdę" przynosi rozczarowanie.

Problem z homoseksualizmem

Większość krytyków tej pozycji zarzuca ks. Isakowiczowi, że publicznie opowiada o wpływowym lobby homoseksualnym w polskim Kościele. Według mnie nie na tym jednak polega kłopot z tą książką. Jezuita o. Józef Augustyn w wywiadzie dla KAI mówi: „Lobbowanie homoseksualistów to też żadna nowość. Tam, gdzie są aktywni homoseksualiści, tam jest też lobbowanie. Dotyczy to wszystkich środowisk, także Kościoła. Księżowskie wspólnoty nie są tu żadnym wyjątkiem. To sposób społecznego istnienia osób identyfikujących się ze swoim homoseksualizmem".

Od czasu ujawnienia afer pedofilskich w Kościele w USA, gdy okazało się, że aż 81 proc. ofiar molestowania seksualnego przez księży w tym kraju stanowią chłopcy, a tylko 19 proc. dziewczynki – problem homoseksualizmu w szeregach duchowieństwa stał się poważnym wyzwaniem. Skala zjawiska była bowiem taka, że wystarczył jeden zdeprawowany ksiądz, by pozostawić po sobie dziesiątki, a nawet setki ofiar. Nic więc dziwnego, że Stolica Apostolska postanowiła zdecydowanie stawić czoła temu zagrożeniu. Efektem tego była m.in. instrukcja Kongregacji Wychowania Katolickiego zakazująca wyświęcania osób o skłonnościach homoseksualnych.

Opinie polityczno - społeczne
Jędrzej Bielecki: Czy Polska będzie hamulcowym akcesji Ukrainy do Unii Europejskiej?
Opinie polityczno - społeczne
Stefan Szczepłek: Jak odleciał Michał Probierz, którego skromność nie uwiera
Opinie polityczno - społeczne
Udana ściema Donalda Tuska. Wyborcy nie chcą realizacji 100 konkretów
Opinie polityczno - społeczne
Michał Szułdrzyński: Przeszukanie u Zbigniewa Ziobry i liderów Suwerennej Polski. Koniec bezkarności
Opinie polityczno - społeczne
Aleksander Hall: Jak odbudować naszą wspólnotę