Treść dostępna jest dla naszych prenumeratorów!
Kontynuuj czytanie tego artykułu w ramach e-prenumeraty Rzeczpospolitej. Korzystaj z nieograniczonego dostępu i czytaj swoje ulubione treści w serwisie rp.pl i e-wydaniu.
Nowe zasady dla umów o poprawę efektywności energetycznej (2)
Kontrakty o poprawę efektywności energetycznej to nie tylko narzędzie do obniżenia wydatków na energię elektryczną, ale również szansa na modernizację publicznej infrastruktury.
Bardziej precyzyjne przepisy mają zwiększyć popularność umów EPC.
Między innymi w celu usunięcia ewentualnych wątpliwości co do właściwej klasyfikacji umów o poprawę efektywności energetycznej zawieranych w trybie ustawy o PPP pod kątem ich wpływu na dług publiczny, a także uregulowania na poziomie ustawowym zasad dokonywania takiej oceny w odniesieniu do umów zawieranych w oparciu o inną podstawę prawną (np. w reżimie zamówień publicznych), uchwalono nowelizację ustawy EE z 20 kwietnia 2021 r. (Dz.U. z 2021 r., poz. 868). Z początkiem stycznia 2022 r. wszedł w życie wprowadzony nowelizacją art. 7 ust. 3 ustawy EE, który przewiduje, że zobowiązania wynikające z umowy o poprawę efektywności energetycznej nie wpływają na poziom państwowego długu publicznego oraz deficyt sektora finansów publicznych, w przypadku gdy dostawca usług związanych ze zużyciem energii ponosi większość ryzyka budowy i ryzyka uzyskania gwarantowanego poziomu średniorocznych oszczędności energii. Dokonując takiej oceny należy uwzględnić wpływ na wymienione ryzyka takich czynników, jak gwarancje i finansowanie przez dostawcę usług związanych ze zużyciem energii oraz alokacja aktywów po zakończeniu trwania umowy. W ten sposób przywołany przepis de facto wdraża do polskiego prawa wytyczne Eurostatu.
