Do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjmujemy te składniki wynagrodzenia, od których opłacamy składkę na ubezpieczenie chorobowe. Ale nie uwzględniamy tych, o których mowa w art. 41 ust. 1 [link=http://www.rp.pl/aktyprawne/akty/akt.spr;jsessionid=C3D3681012A47D252E1AD5D07E1B92E6?id=352798]ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (DzU z 2010 r. nr 77, poz. 512[/link]; dalej ustawa zasiłkowa).
Są to takie składniki, do których pracownik zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłku – zgodnie z postanowieniami układów zbiorowych pracy lub przepisami o wynagradzaniu albo umowami o pracę (u pracodawców, którzy nie mają obowiązku tworzenia regulaminów wynagradzania), jeżeli są one wypłacane za okres pobierania tego zasiłku.
W razie braku postanowień o zachowywaniu prawa do składnika wynagrodzenia za okres pobierania zasiłku należy uznać, że składnik wynagrodzenia nie przysługuje za okres pobierania zasiłku i powinien być przyjęty do ustalenia podstawy wymiaru.
Zasadą jest zatem, że do podstawy wymiaru zasiłku chorobowego nie przyjmuje się tych składników wynagrodzenia, do których pracownik, zgodnie z przepisami płacowymi, zachowuje prawo w okresie pobierania zasiłku.
Zasadę tę stosuje się odpowiednio, gdy takich uregulowań brak, ale w praktyce pracodawca wypłaca ten składnik wynagrodzenia pomimo choroby. Na potwierdzenie takiej praktyki może przedstawić np. listy wypłat tego składnika.
Nie stanowią również podstawy wymiaru zasiłków składniki wynagrodzenia przyznawane uznaniowo, które nie są uzależnione bezpośrednio od indywidualnego wkładu pracy pracownika, ale od wyników grupy podwładnych lub całego zakładu pracy, jeżeli ich wypłata dokonywana jest niezależnie od absencji zatrudnionego, np. prowizja przysługująca każdemu pracownikowi w ustalonym jednakowym procencie od łącznej sprzedaży zrealizowanej przez całą załogę, wypłacana także za miesiące, w których podwładny przez cały miesiąc chorował.
