Delegowanie pracowników na terytorium innego państwa członkowskiego i świadczenie usług na rzecz przedsiębiorcy mającego w nim siedzibę to dobre przedsięwzięcie m.in. z punktu widzenia optymalizacji kosztów. Przykładem jest prawo dalszego opłacania składek za delegowanych w Polsce, a nie w kraju, gdzie świadczą pracę.
Ta możliwość jest jednak obwarowana pewnymi warunkami. Od ich spełnienia zależy, czy ZUS poświadczy formularz A1, czyli dokument potwierdzający podleganie pod system ubezpieczeń w Polsce.
Te przesłanki określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego. Zgodnie z jego art. 12 ust. 1 pracownik delegowany przez pracodawcę do innego państwa członkowskiego do wykonywania tam pracy w jego imieniu nadal podlega ustawodawstwu państwa członkowskiego, z którego został wysyłany, jeśli:
- przewidywany czas pracy w państwie przyjmującym nie przekracza 24 miesięcy,
- osoba ta nie jest wysyłana, aby zastąpić innego delegowanego pracownika.
