Takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z 2 sierpnia 2017 r. (II PK 153/16).
Powód w przedmiotowej sprawie był pracownikiem pozwanej zatrudnionym na stanowisku wicedyrektora do spraw marketingu. Aneksem do umowy o pracę strony przewidziały, że jego okres wypowiedzenia wyniesie 24 miesiące. Pracodawca rozwiązał z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia, w odpowiedzi na co pracownik odwołał się do sądu pracy.
W ocenie sądu rejonowego wskazane przez pracodawcę przyczyny rozwiązania stosunku pracy były nierzeczywiste, a powodowi przysługuje odszkodowanie z art. 58 k.p. za okres wypowiedzenia, który w jego przypadku wynosił 24 miesiące – zgodnie z obowiązującą strony umową o pracę, korzystniejszą dla pracownika, niż przewidują to normy kodeksu pracy. Sąd rejonowy zasądził na rzecz powoda kwotę 348 120 zł tytułem odszkodowania za nieuzasadnione i niezgodne z przepisami rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Przyjął, że jego wynagrodzenie w ostatnim okresie przed rozwiązaniem z nim umowy wynosiło 14 505 zł miesięcznie.
W wyniku apelacji pozwanego powyższy wyrok został zmieniony. Sąd II instancji zasądził na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 90 943,98 zł – tj. równowartość jego trzymiesięcznego wynagrodzenia. Stwierdził, że z wystawionego przez pracodawcę zaświadczenia wynika, iż wynagrodzenie powoda w ostatnim okresie pracy wynosiło 30 414,66 zł miesięcznie, a nie 14 505 zł.
Jednocześnie sąd II instancji wskazał, że powodowi nie należy się odszkodowanie z art. 58 k.p. za umowny okres wypowiedzenia wynoszący 24 miesiące, ponieważ nie wykazał on, aby poniósł szkodę w wysokości przewyższającej wysokość należnego ustawowego odszkodowania, pozostającą w adekwatnym związku przyczynowym z wadliwym rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia. Ponadto w umowie o pracę strony nie przewidziały prawa pracownika do wyższego odszkodowania, odpowiadającego wydłużonemu umownie okresowi wypowiedzenia. Brak takich zapisów obliguje natomiast do obliczenia wysokości odszkodowania w oparciu o ustawowy okres wypowiedzenia wskazany w art. 36 § 1 k.p.