1 stycznia 2019 r. weszła w życie ustawa z 23 października 2018 r., która wprowadziła do ustawy o CIT art. 11e określający reguły korygowania cen transferowych znane pod nazwą TP adjustments. Celem tego artykułu jest przeanalizowanie tych reguł z odniesieniem do dotychczasowej praktyki oraz pozostałych przepisów regulujących korekty rozliczeń między kontrahentami.
Czytaj także: Ceny transferowe: obowiązek respektowania zasady ceny rynkowej
Korekta cen transferowych: muszą być spełnione warunki formalne
Poprzedni stan prawny
Do końca 2018 r. przepisy polskich ustaw o podatkach dochodowych nie regulowały odrębnie zasad przeprowadzania korekt cen transferowych. Podatnikom, którzy zidentyfikowali konieczność dokonania takich korekt, pozostawało zatem skorygować rozliczenia na ogólnych zasadach regulujących problematykę korygowania przychodów i kosztów. Z art. 26 ust. 1 ustawy zmieniającej wynika, że nowe przepisy stosuje się do transakcji lub innych zdarzeń, rozpoczętych i niezakończonych przed 1 stycznia 2019 r., w zakresie tej części transakcji lub innych zdarzeń, które są realizowane w roku podatkowym rozpoczynającym się po 31 grudnia 2018 r. W wyjaśnieniach z 11 marca 2019 r. Ministerstwo Finansów potwierdziło, że korygowanie cen transferowych na zasadach dotychczasowych pozostaje aktualne także w trakcie obowiązywania nowych przepisów, jeśli przedmiotem korekty są wcześniejsze rozliczenia.
Możliwość przeprowadzania korekt cen transferowych z wykorzystaniem przepisów określających sposób korygowania wszelkich przychodów i kosztów zasadniczo nie budziła wątpliwości. Korygowanie cen transferowych (rozumiane jako korekta cen zafakturowanych, a nie korekta zyskowności) stanowi bowiem w istocie operację, która w sensie technicznym nie różni się niczym od innych przeprowadzanych przez podatników standardowych korekt. I tak, w zakresie ujmowania korekt cen transferowych dla celów podatków dochodowych, zastosowanie znajdowały art. 12 ust. 3j i art. 15 ust. 4i ustawy o CIT. Przepisy te stanowią, że jeśli korekta nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką (patrz ramka), to dokonuje się jej poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów (bądź kosztów) osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona lub otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty (korekta na bieżąco).