Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 27 kwietnia 2015 r. (I SA/Kr 28/15).
Spółka prowadzi działalność handlową i dla jej celów pozyskuje w kraju nieruchomości w drodze ich najmu lub zakupu. Czasem musi ze względów ekonomicznych zaprzestać działalności w danych lokalizacjach, co wiąże się z koniecznością zapłaty innemu podmiotowi określonej kwoty odstępnego. Spółka zapytała, czy wynagrodzenia te mogą być dla niej kosztem uzyskania przychodów.
Zdaniem spółki, kierując się generalną zasadą powiązania wydatku z przychodem i wobec braku ustawowego wyłączenia, należy uznać takie wydatki za koszt podatkowy. Dalsze pozostawanie w tych lokalizacjach generowałoby tylko straty, więc koszty związane z wycofywaniem się z nich mają związek z osiąganiem i zabezpieczeniem przychodów z innych źródeł. Na poparcie swojego stanowiska spółka przywołała liczne orzeczenia sądów administracyjnych (m.in. I SA/Wr 1263/11 i II FSK 556/12).
Stanowisko to zostało jednak uznane za nieprawidłowe. Zdaniem organu podatkowego ustawodawca wyłącza takie wydatki z kosztów w art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem kary umowne i odszkodowania nie są uznawane za koszt uzyskania przychodu. Spółka nienależycie wykonywała umowę, w związku z czym poniosła koszt w postaci kary umownej, co nie pozwala na zaliczenie go do kosztów uzyskania przychodów.
Sąd uchylił interpretację i podkreślił, że w przepisach nie ma wyłączenia wydatku w postaci odstępnego, a organ podatkowy pomieszał tę instytucję z karą umowną. Organ w zasadzie nie uzasadnił, dlaczego zrywa z ugruntowaną linią orzeczniczą i z własnymi interpretacjami, mimo że mamy do czynienia w zasadzie z identycznym stanem faktycznym jak w sprawach już rozstrzygniętych na korzyść podatników.
