Tak orzekł Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z 4 maja 2017 w sprawie A Oy (C-33/16).
Stan faktyczny
Spółka A była spółką zależną spółki B. Spółka A prowadziła działalność w dwóch portach, gdzie świadczyła usługi załadunku i rozładunku, składowania, agencji morskiej i spedycji.
Do usług świadczonych przez spółkę A należał przeładunek jednostek pływających przeznaczonych do żeglugi na pełnym morzu i wykorzystywanych do prowadzenia działalności handlowej. W rzeczywistości przeładunek był wykonywany przez podwykonawcę, wystawiającego za swoje usługi fakturę spółce A. Ta z kolei wystawiała fakturę swemu zleceniodawcy, którym w zależności od przypadku mogła być spółka B, posiadacz towarów, podmiot ładujący, przedsiębiorstwo spedycyjne lub armator. Szczegółowe informacje dotyczące danej jednostki pływającej i ładunku były przekazywane podwykonawcy i widniały zarówno na fakturze otrzymanej przez spółkę A, jak i na fakturze przez nią wystawionej.
Spółka A złożyła do centralnej komisji podatkowej wniosek o interpretację podatkową w celu ustalenia, czy zgodnie z prawem fińskim czynności przeładunku realizowane w ramach podwykonawstwa na rachunek jej klientów mogą zostać zwolnione z VAT.
Centralna komisja podatkowa wskazała spółce A, że usługi przeładunku nie mogą zostać uznane za zwolnione z VAT, ponieważ świadczenie usług na potrzeby międzynarodowych morskich jednostek pływających lub ich ładunku może być zwolnione z VAT tylko wtedy, gdy usługi te świadczone są na ostatnim etapie obrotu rozpatrywanych usług. Tymczasem w opisanym we wniosku przypadku usługi przeładunku były świadczone na etapie wcześniejszym.
