Przepis art. 131 ust. 1 tej ustawy stanowi, że w razie rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym, z powodu likwidacji urzędu lub jego reorganizacji, jeżeli nie jest możliwe przeniesienie urzędnika państwowego mianowanego na inne stanowisko w tym samym urzędzie (a zatem z przyczyn określonych w art. 13 ust. 1 pkt 2 uopup) w okresie między ustaniem zatrudnienia w likwidowanym lub reorganizowanym urzędzie a podjęciem pracy lub działalności gospodarczej, urzędnikowi temu przysługuje świadczenie pieniężne ze środków budżetu państwa, przez okres nie dłuższy niż sześć miesięcy, obliczane jak ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy. Świadczenie to nie przysługuje urzędnikowi państwowemu, który nabył prawo do emerytury.

Z art. 131 ust. 1 uopup wynika, zatem, że przesłanką nabycia przez pracownika prawa do świadczenia pieniężnego jest rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym z powodu likwidacji urzędu lub jego reorganizacji. Jak uznał SN w wyroku z 2 marca 2010 r. (II PK 246/09, MoPr 2010 nr 5, str. 226) już literalna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że wystarczy samo rozwiązanie stosunku motywowane takim względem. Nie ma znaczenia to, czy rozwiązanie to jest uzasadnione, czy nieuzasadnione lub wadliwe z innej przyczyny. Decydujące znaczenie ma fakt rozwiązania stosunku pracy uzasadniony przez pracodawcę powodem wskazanym w art. 13 ust. 1 pkt 2 uopup.

Za taką wykładnią przemawiają również dalsze względy. Przede wszystkim uzasadnia ją funkcja rozpatrywanego świadczenia. Jak wynika z art. 131 ust. 1 uopup przysługuje ono pracownikowi w okresie między ustaniem zatrudnienia w likwidowanym lub reorganizowanym urzędzie a podjęciem pracy lub działalności gospodarczej. Świadczenie to rekompensuje zwolnionemu z pracy urzędnikowi brak pracy i brak wynagrodzenia do czasu podjęcia nowej pracy lub działalności gospodarczej (ale nie dłużej niż przez sześć miesięcy). Nie ulega wątpliwości, że taki cel tego świadczenia pozostaje aktualny zarówno w przypadku wypowiedzenia uzasadnionego, jak i nieuzasadnionego obiektywnie istniejącą przyczyną.

podstawa prawna: Art. 13, art. 131 ustawy z 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (tekst jedn. DzU z 2017 r. poz. 2142 ze zm.)