Zofia Chomętowska urodziła się w 1902 roku w arystokratycznej rodzinie książąt Druckich-Lubeckich. W młodości zamieszkiwała w majątku Porochońsk na Polesiu. To właśnie te tereny, leżące dziś poza granicami Polski, oraz ich mieszkańcy stali się bohaterami pierwszych zdjęć fotograficzki. Początkowo robiła zdjęcia skrzynkowym Kodakiem, od 1928 roku — aparatem małoobrazkowym Leica.
Zofia Drucka-Lubecka w 1919 roku wyszła za mąż za Władysława Czechowicza-Lachowickiego herbu Ostoja. Małżeństwo jednak zostało unieważnione, a artystka w 1930 roku wstąpiła w kolejny związek małżeński z Jakubem Chomętowskim herbu Lis. Mimo rozwodu w połowie lat 30. zachowała po nim nazwisko. I po rozstaniu na stałe zamieszkała w Warszawie.
Fotograficzna pasja Chomętowskiej zamieniła się w główne źródło utrzymania. Na jej zdjęciach zamiast rybaków i kobiet robiących pranie zaczęła pojawiać się architektura stolicy. Po drodze była też fotografia reklamowa oraz przygoda z miesięcznikiem „Kobiety w Pracy” na stanowisku redaktorki artystycznej. Jednak na pierwszym planie pozostała fotografia dokumentalna.
Na zlecenie prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego wykonała cykl zdjęć „Warszawa wczoraj, dziś i jutro”, który był prezentowany u progu II wojny światowej w Muzeum Narodowym. Na zdjęciach Zofia Chomętowska pokazała elementy krajobrazu miasta, które wymagają zmiany – drewniane domy na Woli czy wysypiska śmieci. Z kolei jej fotografie ukazujące obraz zniszczeń wojennych Warszawy i wracających do miasta ludzi zostały zaprezentowane w Muzeum Narodowym na niezwykle ważnej wystawie „Warszawa oskarża” w 1945 roku.
W 1947 roku w związku z przygotowywaną ekspozycją Chomętowska wyjechała do Londynu. Stamtąd wraz z synem i córką wyemigrowała do Argentyny, w której osiedliła się na wiele lat. Na kliszy zarejestrowała całą podróż przez Europę do Buenos Aires. W Argentynie nie przestała fotografować.
