Ta legendarna kolekcja stworzona przez Władysława Strzemińskiego i grupę awangardowych artystów dała początek Muzeum Sztuki w Łodzi.
Dzięki niej jest ono jednym z najstarszych muzeów sztuki nowoczesnej na świecie. Jej utworzenie było zjawiskiem wyjątkowym. Po pierwsze z tego powodu, że inicjatywa wyszła od samych artystów: Władysława Strzemińskiego, Katarzyny Kobro, Henryka Stażewskiego oraz poetów Juliana Przybosia i Jana Brzękowskiego. Ich działalność i kontakty, sięgające od Moskwy do Paryża, umożliwiły nadanie jej charakteru międzynarodowego.
Po drugie - swoje dzieła przekazali do kolekcji w darze wybitni przedstawiciele ówczesnej europejskiej awangardy, których nazwiska dopiero kilka lat później weszły do kanonu współczesności. Byli wśród nich m.in. Fernand Leger, Max Ernst, Hans Arp i Kurt Schwitters. Kolekcja tworzona od lat 20. przez grupę „a.r.” reprezentuje głównie kierunki ówczesnej awangardy: kubizm, futuryzm, konstruktywizm, puryzm, neoplastycyzm i surrealizm.
Zaskakująco otwartą postawę okazały władze miejskie Łodzi, które mimo pewnych obaw, zdecydowały o włączeniu rewolucyjnej wtedy kolekcji do powstającego Muzeum Historii i Sztuki im. Juliana i Kazimierza Bartoszewiczów, z siedzibą przy Placu Wolności 1, otwartego w 1930 roku. Międzynarodowa Kolekcja Sztuki Nowoczesnej grupy „a.r.” została w nim udostępniona publiczności 15 lutego 1931 roku.
Po drugiej wojnie światowej, w 1948 roku, muzeum przeniesiono do jednego z pałaców rodziny Poznańskich – przy ulicy Więckowskiego 36, który obecnie jest siedzibą ms1. Po wojnie w tym gmachu powstała tzw. Sala Neoplastyczna z ekspozycją dzieł awangardy, zaaranżowana osobiście przez Władysława Strzemińskiego. W okresie socrealizmu - w latach 50. sala niestety została zamalowana. Dopiero w 1960 roku odtworzył ją Bolesław Utkin, uczeń Strzemińskiego i przez pół wieku była ona centralnym punktem stałej ekspozycji muzeum.
