W uroczystym spotkaniu udział wzięli także: Szef Kancelarii Prezesa NSA Zbigniew Dyzio, Zastępca Przewodniczącego Wydziału Informacji Sądowej sędzia NSA Sylwester Marciniak oraz przedstawiciele Rady Bibliotecznej NSA: jej Przewodniczący sędzia NSA w stanie spoczynku Edmund Łój oraz Krzysztof Zaorski.
Wanda Plummer przedstawiła swoje osobiste refleksje na temat losów i działalności swojego ojca Bronisława Hełczyńskiego jako znamienitego uczonego, postaci wielce zasłużonej w służbie państwowej w Drugiej Rzeczypospolitej i w działalności emigracyjnej.
Bronisław Marian Tadeusz Józef Hełczyński (herbu Ostoja) urodził się 22 października 1890 r. w Bortatyczach koło Zamościa jako syn Aleksandra Hełczyńskiego i Bronisławy z domu Zakrzewskiej. Uczeń I Szkoły Realnej w Warszawie (1900-1903), a następnie V Gimnazjum Rządowego w Warszawie (1903-1905). W 1905 r. uczestnik bojkotu szkół rosyjskich podjętego przez młodzież polską. W związku z udziałem w strajku szkolnym naukę kontynuował w krakowskim Gimnazjum Świętej Anny (1905-1909). Od 1909 r. związany z Uniwersytetem Jagiellońskim, na którym podjął studia najpierw na Wydziale Filozofii, później na Wydziale Prawa. Na wydziale tym uzyskał kolejne stopnie i tytuły naukowe: doktora (1917), docenta (1928), profesora tytularnego (1932).
W okresie gimnazjalnym i studenckim zaangażowany w działalność organizacji niepodległościowych: „Pet", „Zet", „Zarzewie" i Polskich Drużyn Strzeleckich. Pod koniec 1910 r. aresztowany przy próbie przejścia z „bibułą" granicy Królestwa Polskiego. Skazany za ten czyn spędził w carskich więzieniach łącznie 9 miesięcy. W sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich (I Brygada). Uczestnik bojów pod Krzywopłotami, Łowczówkiem oraz nad Nidą (1914-1915). W następstwie ran odniesionych w czasie bitwy pod Konarami (16-23 maja 1915 r.) stracił oko. Po wyleczeniu ran podjął służbę w Polskiej Organizacji Wojskowej.
W kwietniu 1918 r. rozpoczął pracę w Prezydium Rady Ministrów utworzonym przez Radę Regencyjną. Służbę państwową przy Radzie Ministrów kontynuował z krótkimi przerwami po odzyskaniu niepodległości, przechodząc kolejne szczeble kariery urzędniczej. W okresie wojny polsko-bolszewickiej służył w Korpusie Sądowym. Po jej zakończeniu z inicjatywy macierzystej krakowskiej uczelni odbył staż naukowy w Berlinie (1922-1923). W 1931 r. został Szefem Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP Ignacego Mościckiego. Funkcję tę sprawował do czasu powołania go z dniem 1 lutego 1934 r. na urząd Pierwszego Prezesa Najwyższego Trybunału Administracyjnego.
