Ustrojowe rozwiązania przyjęte w art. 186 ust. 1 polskiej konstytucji dotyczące Krajowej Rady Sądownictwa łącznie z unormowaniami art. 173–185 gwarantują prawo do rzetelnego procesu. Prawo do tego, że staje się przed sędzią niezawisłym, bezstronnym, kompetentnym. Te wartości budują społeczne zaufanie do wymiaru sprawiedliwości. Bez tego zaufania sądownictwo nie może funkcjonować. KRS ma zatem konstytucyjny obowiązek chronienia i zabezpieczania sędziowskiej niezawisłości przed interwencją władzy wykonawczej i ustawodawczej o takim charakterze, który zagraża tym konstytucyjnym wartościom. Rada dba o godność i prestiż sędziowskiego zawodu, ponieważ „odpowiedzialne sądzenie ludzi wymaga pełnego zidentyfikowania się z rolą sędziego, uznania swej tożsamości prywatnej i zawodowej za jedność".
Zaufanie niezbędne
Uchwały podejmowane przez KRS dowodzą, że standard sędziowskiego wzorca jest niezmienny: to stałe dążenie do respektowania bezstronności osądu, wysoka etyka zawodowa, która za wartość nadrzędną uznaje niezawisłość. Uchwały Rady uzmysławiają, że zawód sędziego ma sens tylko i wyłącznie wtedy, gdy wiąże się z nim społeczne zaufanie i społeczny szacunek. Dlatego sędziowski etos wynikający z indywidualnej osobowości, wiedzy, kultury prawnej, mądrości polskich sędziów musi być stale umacniany. Jest to zawodowy i moralny obowiązek każdego sędziego.
KRS dba, by sędzia stale budował i podtrzymywał prestiż urzędu, a zatem, aby gwarantował wprowadzanie w życie prawa w sposób zgodny z wymogami sprawiedliwości.
Sprawowanie sędziowskiej funkcji w Polsce staje się coraz trudniejsze. Władza stara się bowiem zmienić stosunek społeczeństwa do sędziego. Podważa zaufanie do tego, że sędzia jest bezstronny, uczciwy, kompetentny, godny szacunku, wolny w podejmowaniu decyzji. Przekonuje, że sędziowska społeczność to klan „sióstr i braci w zawodzie", utrzymujący w różnej formie kontakty polityczne, a także budujący powiązania ekonomiczne „ze światem zewnętrznym", które wywierają wpływ na sędziowskie decyzje. Dziś władza przekonuje społeczeństwo, że sędziowie nie orzekają ani bezstronnie, ani niezawiśle.
Pod specjalnym nadzorem
Politycy PiS traktują sędziowską niezawisłość jako przywilej, który jest konkurencją i zagrożeniem dla władzy ustawodawczej i wykonawczej. To brak świadomości, że niezawisłość sędziego musi być rozumiana inaczej. Jest synonimem prawa każdego człowieka do tego, by sędzia przy rozstrzyganiu o jego indywidualnych losach był wolny od jakichkolwiek nacisków.
