- Miałem czasowo wyrejestrowaną naczepę na 24 miesiące do 31 stycznia 2018 r. i chciałem przedłużyć wyrejestrowanie na kolejne 24 miesiące. Wydział komunikacji nie może tego zrobić w związku ze zmianami CEPIK 2 i nie przyjął wniosku. Co z podatkiem od środków transportowych? – pyta czytelnik.
Obowiązek podatkowy w podatku od środków transportowych powstaje m.in. od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został dopuszczony ponownie do ruchu po upływie okresu, na jaki została wydana decyzja organu rejestrującego o czasowym wycofaniu tego pojazdu z ruchu. Niestety w opisanym przypadku obowiązek podatkowy powstał od lutego, a więc naczepę należało uwzględnić w deklaracji rocznej składanej do 15 lutego 2018 r.
Funkcjonowanie nowej wersji Centralnej Ewidencji Pojazdów i Kierowców rzeczywiście rozczarowuje. Jednak wygaśnięcie obowiązku podatkowego jest związane z wydaniem decyzji w sprawie czasowego wyrejestrowania, a nie bezpośrednio z ewidencją pojazdów. Moim zdaniem warto udać się do urzędu ponownie i złożyć wniosek o wydanie stosownej decyzji, niezależnie od możliwości uwzględnienia jej w ewidencji. Uzyskanie decyzji powinno być możliwe, chociaż będzie się wiązać z nietypowym działaniem urzędników. Dlatego w tej sprawie warto porozmawiać z kierownikiem referatu. Problemy techniczne nie stanowią podstawy do formalnego odrzucenia wniosku, w związku z czym kierownik powinien być zainteresowany znalezieniem rozwiązania.
Obowiązek podatkowy w podatku do środków transportowych wygasa dopiero z końcem miesiąca. Dlatego uzyskanie nowej decyzji w lutym będzie oznaczać konieczność zapłaty podatku za jeden miesiąc.
Sytuacja, którą Pan opisał, stanowi doskonały przykład uzasadnienia dla wniosku o umorzenie zobowiązania podatkowego. Na podstawie art. 67a § 1 pkt 3 ordynacji podatkowej organ, na wniosek podatnika, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem podatnika lub interesem publicznym, może umorzyć zaległości. W tym przypadku należałoby powołać się na interes publiczny w postaci konieczności „ratowania" zaufania do instytucji państwowych.