Sprawa dotyczyła wniosku spółki o wykładnię przepisów o CIT. Podatniczka zapytała czy na podstawie art. 15 ust. 1 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a i art. 16 ust. 2 pkt 2 lit. c ustawy o CIT będzie mogła uznać za koszt uzyskania przychodu wartość odpisanych wierzytelności uznanych za nieściągalne w kwocie brutto, czyli wraz z VAT.
Spółka zauważyła, że wykładnia art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o CIT, pozwalająca na uznanie za koszt tylko wartości zarachowanego przychodu należnego, pomija aspekt szkody w rozumieniu ekonomicznym. To prowadzi zarówno do naruszenia zasady neutralności VAT dla podatnika, jak i do wykreowania błędnej podstawy opodatkowania w podatku dochodowym. Dlatego firma uważała, że kosztem uzyskania przychodów jest wierzytelność obejmująca całą kwotę należności, wraz z należnym VAT (kwota brutto). O tę bowiem kwotę podatnik uszczupli swój majątek odpisując wierzytelność jako nieściągalną po uzyskaniu dokumentów potwierdzających tę okoliczność.
Fiskus nie potwierdził tego stanowiska. Jego zdaniem koszt może być wykazany jedynie w wartości netto odpowiadającej wartości należności zaliczonej do przychodów należnych. Oczywiście przy założeniu, że nieściągalność wierzytelności odpisanych jako nieściągalne została właściwie udokumentowana. Gdy wierzytelności zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne w kwocie netto z pominięciem należnego VAT, to te same wierzytelności odpisane jako nieściągalne będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów również w kwocie netto.
Spółka zaskarżyła interpretację i wygrała. Najpierw rację przyznał jej sąd I instancji. Stwierdził, że gdy wierzytelność wynikająca z określonej czynności zostanie zbyta, to stratą wynikającą z takiej czynności jest różnica pomiędzy nominalną wartością wierzytelności (wartością brutto) a sumą uzyskaną z jej zbycia. W ocenie sądu wykładnia językowa, systemowa i funkcjonalna prowadzą do wniosku, że kosztem jest wierzytelność obejmująca całą kwotę należności wraz z należnym VAT (kwotę brutto), która pomniejsza majątek podatnika odpisującego wierzytelność jako nieściągalna i udokumentowaną.
Ostatecznie wykładnię korzystną dla podatniczki potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny.