Kwalifikując składkę członkowską do kosztów uzyskania przychodów, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy ma ona charakter obowiązkowy, czyli wynika wprost z przepisów prawa, czy jest składką dobrowolną.
Przykład
Składka obowiązkowa to np. składka przewidziana w ustawie o doradztwie podatkowym, płacona przez spółki doradcze.
Oczywiście fakt, że składka jest obowiązkowa, nie zwalnia podatnika z oceny, czy wiąże się ona z jego przychodami, tj. czy jest ponoszona w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Z reguły taki związek jednak wystąpi, co skutkuje możliwością zaliczenia całości płaconej składki do kosztów podatkowych.
Z woli przedsiębiorcy
Bardziej skomplikowana sytuacja ma miejsce w przypadku składek nieobowiązkowych, tj. takich, które podatnicy opłacają z własnej woli. Czasami w praktyce podatnicy błędnie wyłączają tego typu składki z kosztów podatkowych. Składki nieobowiązkowe mogą być zaliczone do kosztów podatkowych, jednak taka kwalifikacja wymaga spełnienia szczególnych warunków.
1. Po pierwsze, składka powinna wykazywać związek z przychodami podatnika, czyli powinna spełniać podstawowe warunki z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT . W praktyce w odniesieniu do większości opłacanych przez podatników składek taki związek da się wykazać, szczególnie gdy organizacja, do której należy podatnik, zrzesza przedsiębiorców danej branży lub z danego regionu, a jej zadaniem jest ułatwianie współpracy między firmami czy też ich promocja. Katalog organizacji i zadań, które realizują, jest nieograniczony. Ważne, aby w danym przypadku udowodnić, że przynależność do konkretnej organizacji wpływa pozytywnie na przychody podatnika. Niemniej jednak samo wykazanie związku z przychodami nie wystarcza, aby nieobowiązkowa składka mogła powiększać koszty uzyskania przychodów.
