Syd Barret dał światu Pink Floyd. On był twórcą i mózgiem grupy. Głównie jego autorstwa jest debiutancki psychodeliczny wybitny album „The Piper at the Gates of Dawn”. Tym bardziej trudno uwierzyć, że w Polsce nie ukazała się dotychczas biografia Barretta.
„Syd Barret i Pink Floyd: mroczny świat” nie jest typową biografią muzyczną, jakich wiele na księgarskich półkach. Julian Palacius przygotowując książkę przez dziesięć lat wykonał benedyktyńską pracę. Dotarł do wielu wypowiedzi, wywiadów i zapisków z epoki, które wydawało się, że zaginęły bezpowrotnie. Dotarł również do miejsc, w których Barrett żył, przyjaciół z dzieciństwa, czasów szkolnych i tych, którzy towarzyszyli mu podczas jego muzycznej kariery. Ale najważniejsze, że autorowi książki udało się przekonać do rozmowy tych, którzy znali Barretta po tym, jak zakończył on swoją muzyczną karierę i wiódł żywot daleki od świata show-biznesu. Dla fanów Pink Floyd choćby z tego powodu „Syd Barret i Pink Floyd: mroczny świat” jest pozycją unikatową.
Roger Keith Barrett, bo tak naprawdę nazywał się Syd Barrett, pochodził z zamożnej i inteligenckiej rodziny. Miał czwórkę rodzeństwa i wiódł sielskie rodzinne życie w Cambridge. Rodzice Barretta od wczesnych lat rozwijali w dzieciach artystyczne talenty. Roger największe zainteresowanie przejawiał malarstwem, literaturą i muzyką. Od wczesnych lat otaczał się przyjaciółmi z tej samej klasy społecznej i o podobnych zainteresowaniach. Z Rogerem Watersem, którego mama była nauczycielka Barretta, przyjaźnił się prawie od zawsze. Podobnie z Davidem Gilmourem, z którym studiował w College of Arts and Technology. Barrett wraz Watersem oraz Nickiem Masonem i Rickiem Wrightem zafascynowani bluesem, zaczęli występować w zespołach, które ewoluowały muzycznie i często zmieniały nazwy. Do momentu, kiedy Syd zaproponował stworzenie zespołu The Pink Floyd Sound. Zespół skrócił nazwę do Pink Floyd i pod wpływem jazzowych fascynacji porzucił bluesa dla bardziej rozwiniętych form muzycznych, które legły u podstaw gatunku zwanego później rockiem psychodelicznym.
Reszta to historia, którą znają wszyscy interesujący się muzykę popularną. Syd w zespole grał niewiele ponda trzy lata. Nadwrażliwość artysty, połączona z presją, jaką wywierana była na odnoszący sukcesy zespół oraz duże ilości narkotyków spowodowały, że Syd zaczął popadać w obłęd. Kontakt z nim był utrudniony, uciekał w swój własny świat, zażywał duże ilości narkotyków, które przedawkowywał. Nie zjawiał się na koncertach, a jeśli już, to nie grał i nie śpiewał, a błąkał się zagubiony po scenie.
Pink Floyd porzucili swojego lidera i zastąpili go jego przyjacielem - Davidem Gilmourem. Mimo nagrania dwóch płyt solowych, z pomocą członków Pink Floyd, i prób koncertowania, Syd zdecydował się porzucić muzykę. Hobbystycznie zajął się malarstwem i żył z tantiem autorskich za muzykę, którą udało mu się stworzyć przez niespełna dziesięć lat muzycznej aktywności. Jednak przez lata zainteresowanie postacią Syda nie malało. Artysta konsekwentnie odmawiał prośbom o współprace muzyczną i aktywność medialną. Żył jak człowiek przestawiony na boczny tor. Zmienił się w krótkim czasie nie do poznania. Nawet jego koledzy z Pink Floyd nie rozpoznali go, gdy zjawił się w studiu muzycznym podczas nagrywania poświęconej mu pieśni „Shine On You Crazy Diamond”.
