Tadeusz Gajcy – wybitny poeta, narodowiec, zwolennik imperium słowiańskiego pod przewodem Polski, członek środowiska „Sztuki i Narodu" – przemyślenia na temat ojczyzny następująco podsumował w ostatnim wierszu:
„Wszyscy święci, hej do stołu!/W niebie uczta: polskie flaczki, /Wprost z rynsztoków Kilińskiego!/Salcesonów misa pełna/Świeże chrupkie. Pachną trupkiem:/To z Przedmurza!/Do godów. Święci do godów,/Przegryźcie Chrystusem Narodów!"
Ten wiersz – „***Święty kucharz od Hipciego" – zapisał w sierpniu 1944 roku na papierowej torbie, widząc skutki masakry mieszkańców Warszawy i powstańców na Starym Mieście, gdy eksplodował niemiecki transporter pułapka. „Co za święty patronuje dziś naszej walce?" – pytał dowódcę, który opublikował wiersz po wojnie. „Na ścianach były przylepione mózgi, kawały mięsa. (...). Łopatami zgarniano mięso do kubłów i tam wrzucano" – pisał świadek dramatu.
Trudno się dziwić, że Gajcy szyderczym wierszem postawił krzyżyk na mesjanizmie swojego środowiska, które dziś znowu odżywa. Szanując bohaterstwo poety, trzeba przypomnieć, że syn polskiego imperium do powstania szedł wyposażony w jeden granat. Jego przyjaciel Zdzisław Stroiński – inny poeta „Sztuki i Narodu" – dysponował pistoletem. Bez pocisków.
Swą śmierć opisał następująco: „idę przez powietrze/a za mną miasto moje idzie". Wraz ze Stroińskim zginęli w okolicach dzisiejszego kina Muranów, w kamienicy na ulicy Przejazd, którą szło niemieckie natarcie na Stare Miasto.
