„Jacqueline Woodson pozwala nam spotykać młodych ludzi, którzy walczą z trudną sytuacją i starają się znaleźć swoje miejsce w życie. Jacqueline Woodson uchwyciła unikalny, poetycki ton w codziennej rzeczywistości dzielonej miedzy smutkiem i nadzieją” - brzmi uzasadnienie nagrody odczytane przez przewodniczącą jury Boel Westin.
Jacqueline Woodson jest pierwszą pisarką wyróżnioną nagrodą im. Astrid Lindgren, której ani jedna książka nie została jeszcze przetłumaczona na język szwedzki. Ale jak zapewnia „Rzeczpospolitą” członek jury, Katarina Kieri, Woodson będzie tłumaczona. Pisarka doczekała się już zresztą wielu laurów i Kieri podkreśla, że Amerykankę mianowano w styczniu tego roku Krajowym Ambasadorem Literatury Młodych. Język, którym posługuje się Woodson jest bezpośredni, nieskomplikowany, co nie oznacza, że brak w nim filozoficznej głębi - komentuje Katarina Kieri.
Powracającymi wątkami jej dzieł jest kwestia apartheidu, tematyka związana z grupą osób LGBT, tożsamością płci, ekonomicznymi niesprawiedliwościami i przesądami. Debiutowała w 1990 r. powieścią „ Last summer with Maizon”, pierwszą częścią trylogii o przyjąźni między dwiema dziewczynkami. W tym samym roku ukazało się opowiadanie o ciąży nastolatki „The Dear One”.
Jacqueline Woodson urodziła się w Columbus w stanie Ohio w !963 r. i mieszka na Brooklynie w Nowym Jorku. Napisała ponad trzydzieści książek różnych gatunków - od powieści po lirykę. Jedne z najlepiej przyjętych przez krytykę pozycji to: ”Miracle’s boys”, ”After Tupac and D Foster” i ”Brown girl dreaming”. Ta ostatnia z 2014 r. to poetyckie dzieło biograficzne, które wyróżniono The National Book Award w kategorii najlepszej powieści dla młodzieży.
Książki Woodson pisane są w pierwszej osobie. Tak jak w „ Locomotion”, gdzie powieść snuje 11-letni Lonni. On i jego siostra Lili stracili rodziców w pożarze i mieszkają u dwóch rodzin zastępczych. W szkole nauczyciel namawia uczniów do pisania poezji i szukania przez Lonniego właściwych słów, co staje się swego rodzaju katharsis oraz spełnia terapeutyczną funkcję. W „Peace Locomotion” z kolei Lonni pisze listy do siostry, które chce jej przekazać, gdy będą starsi i kiedy będą mogli być razem.
