Czytaj więcej:
Urodził się w 1932 r. w Alessandrii, w górskim Piemoncie na północy Włoch. W latach 50. kończył studia specjalizując się w filozofii i literaturze średniowiecza. Pracę magisterską poświęcił myśli św. Tomasza z Akwinu. Równolegle pogłębiał swoją wiedzę na temat językoznawstwa i semiologii – nauki humanistycznej zajmującej się relacjami języka, komunikacji i kultury. W połowie lat 50. rozpoczął także pracę w telewizji. Zajmował się redagowaniem programów o kulturze współczesnej, a także współpracował z redakcjami programów katolickich i dziecięcych. Doświadczenia zdobyte w telewizji zainspirowały go do napisania pierwszego głośnego eseju „Fenomenologia Mike'a Bongiorno”, poświęconego właśnie nowemu medium.
Równolegle rozwijała się jego kariera naukowa. Specjalizował się w badaniach kulturoznawczych. Zajmowały go relację między autorem, dziełem i odbiorcą, czemu dał wyraz w kolejnym głośnym eseju „Dzieło otwarte” z 1960 r. Popierał w nim założenie wielości interpretacji dzieł sztuki, dokonujących się w każdorazowym odbiorze. Odmawiał w ten sposób autorowi prawa do posiadania klucza w postaci jedynego właściwego znaczenia stworzonego przez niego utworu. Nawiązywał w ten sposób do myśli Romana Ingardena oraz Hansa Georga-Gadamera.
W latach 70. wykładał na włoskich uniwersytetach m. in. w Turynie, Mediolanie, Florencji. W 1975 r. zdobył tytuł profesora zwyczajnego i został kierownikiem katedry semiotyki na Uniwersytecie Bolońskim. Zajmował się tam teorią komunikacji, problematyką mediów oraz kulturą masową. Zasłynął tym, że w swoich pracach z uwagą i zainteresowaniem przyglądał się wytworom kultury popularnej – superbohaterom takim jak James Bond, komiksom oraz literaturze gatunkowej, zazwyczaj lekceważonej przez filologów, historyków sztuki i kulturoznawców.
