– Trzy najważniejsze rzeczy na świecie to seks, przemoc i religia – przekonuje Verhoeven. – Nie pokazuję nieprawdy.
Isabelle Huppert uważa, że ten reżyser nie prowokuje dla samej prowokacji, ale po to, by zadać ważne pytania.
Prywatnie jest ponoć inny niż jego filmy pełne przemocy i seksu. Urodzony w 1938 roku w Amsterdamie Paul Verhoeven był dzieckiem, gdy przyszła II wojna światowa i tak jak na całym jego pokoleniu, odcisnęła ona mocny ślad. Opowiadał potem, że gdy miał 6 lat, na podwórku na którym się bawił zjawili się Niemcy i postraszyli, że go zabiją.
Tak naprawdę miał szczęśliwe dzieciństwo jako hołubiony jedynak. Wiele od niego oczekiwano, bo był zdolny. I stał się perfekcjonistą, co w dorosłym życiu nieraz odczuła pracująca z nim na planie filmowa ekipa. Przez rok jako nastolatek mieszkał we Francji i marzył, że zda do szkoły filmowej. Stało się inaczej – wrócił więc do Holandii i podjął studia matematyczne i fizyczne. Zaczął kręcić pierwsze amatorskie filmy z kolegami z wydziału, utwierdzając się w przekonaniu, że to jest właśnie dla niego odpowiednie zajęcie. Wtedy poznał swą przyszłą żonę – Martine.
Miał 26 lat, gdy dostał pierwszą nagrodę za swój krótkometrażowy film i wstąpił jako filmowiec do Królewskiej Marynarki. Mógł tam kręcić poważniejsze obrazy. Niechciana ciąża jego żony skłoniła go ponoć ku mistycyzmowi – przez kolejnych 20 lat uczestniczył w seminarium teologicznym, choć jest zdeklarowanym ateistą. Potem motyw Jezusa – różnie przetworzony – pojawiał się w jego obrazach.
Nie stronił od bluźnierstw. Drugi z kolei jego film „Tureckie owoce” nominowany został do Oscara w 1974 roku przynosząc mu także popularność. W kolejnym obrazie pokazał gwałt homoseksualny przełamując kolejną granicę. Wykreowany w filmach niemoralny i cyniczny obraz świata, który działał na widzów jak magnes, choć krytycy nie byli zachwyceni, a fundusze na realizację kolejnych filmów nie płynęły szerokim strumieniem. – Im lepiej ci idzie, tym bardziej ci przeszkadzają – uważa Verhoeven.
