Paweł Kowal: Bez imigrantów Polska potęgą nie będzie

Kilka lat temu torysi wpadli na prosty jak cep pomysł na zdobywanie głosów: atakowanie Polaków, chociaż ci akurat byli najmniej kłopotliwi.

Aktualizacja: 03.08.2016 23:48 Publikacja: 03.08.2016 21:00

Paweł Kowal: Bez imigrantów Polska potęgą nie będzie

Foto: Fotorzepa, Jerzy Dudek

Premier David Cameron miał Polaków za przecinek w antyimigranckich filipikach. Z różnych powodów nie można było przecież zaczepiać czarnoskórych czy przybyszów z dawnych kolonii.

Z czasem angielska prawica wychowała antypolski elektorat na Wyspach. U nas na celowniku są dwie grupy: „imigranci jako tacy", których statystycznie rzecz ujmując nie ma, oraz Ukraińcy, którzy, szczerze mówiąc, są jedynymi chętnymi do pracy w Polsce. Większość z nich to nie żadni uchodźcy. Słabi z nich nawet imigranci. To po prostu gastarbeiterzy naszych czasów, jeżdżący pomiędzy na przykład Stanisławowem a Krakowem czy Warszawą, by uciułać parę groszy.

W ramach tego, co Dariusz Karłowicz nazywa „kserokopiarką idei", część polskiej prawicy robi, co może, by naśladować populistów z Zachodu. Jeśli dwóch młodzieńców zaatakuje taksówkarza, to media podają, że zrobili to „nastolatek i Ukrainiec", jakby wśród Polaków tu i za granicą nie było nożowników. Przykłady ataków na przyjezdnych do Polski za pracą pozostają bez politycznego potępienia, brak też gestów wobec nielicznych, którzy przyjechali i sprawdzają się na rynku pracy.

Spin doktorzy dumają, czy można jeszcze wycisnąć trochę partyjnego poparcia na podkręcaniu antyimigranckich nastrojów. Jeśli papież Franciszek mówi do biskupów o potrzebie otwartego serca wobec przybyszów jako planie minimum, to mówi także o tym, by nie zarabiać na czyjejś krzywdzie.

Polską opinię publiczną podnieciła onegdaj książka znanego amerykańskiego analityka George'a Friedmana „Następne 100 lat", w której prognozował, że nasz kraj wyrośnie na potęgę. Jednym z warunków powodzenia w następnych dekadach – nie tylko według Friedmana – jest napływ imigrantów, czyli rąk do pracy, do państw Zachodu o najsłabszej demografii. Polska do takich należy.

Spryt polityczny, jeśli komuś dobro i wielkość Polski leżą na sercu (a skoro i tak do nas mało kto się wybiera), polega dzisiaj na wsparciu Zachodu w walce z patologiami związanymi z niekontrolowanym strumieniem uchodźców. USA długofalowo wygrają z ekstremizmem islamskim, a walka o chętnych i zdolnych do pracy stanie się obsesją kolejnych dekad.

Inkubatorowe hodowanie w Polsce antyimigranckiego elektoratu i budowanie opinii o nas jako o kraju niechętnym przyjezdnym to szkodnictwo. Czas przynajmniej otworzyć serca. Polska na tym zyska.

Autor jest historykiem i publicystą. Był posłem i europosłem, a w latach 2006–2007 wiceministrem spraw zagranicznych w rządzie Jarosława Kaczyńskiego

 

Premier David Cameron miał Polaków za przecinek w antyimigranckich filipikach. Z różnych powodów nie można było przecież zaczepiać czarnoskórych czy przybyszów z dawnych kolonii.

Z czasem angielska prawica wychowała antypolski elektorat na Wyspach. U nas na celowniku są dwie grupy: „imigranci jako tacy", których statystycznie rzecz ujmując nie ma, oraz Ukraińcy, którzy, szczerze mówiąc, są jedynymi chętnymi do pracy w Polsce. Większość z nich to nie żadni uchodźcy. Słabi z nich nawet imigranci. To po prostu gastarbeiterzy naszych czasów, jeżdżący pomiędzy na przykład Stanisławowem a Krakowem czy Warszawą, by uciułać parę groszy.

2 / 3
artykułów
Czytaj dalej. Kup teraz
Opinie polityczno - społeczne
Jędrzej Bielecki: Czy Polska będzie hamulcowym akcesji Ukrainy do Unii Europejskiej?
Opinie polityczno - społeczne
Stefan Szczepłek: Jak odleciał Michał Probierz, którego skromność nie uwiera
Opinie polityczno - społeczne
Udana ściema Donalda Tuska. Wyborcy nie chcą realizacji 100 konkretów
Opinie polityczno - społeczne
Michał Szułdrzyński: Przeszukanie u Zbigniewa Ziobry i liderów Suwerennej Polski. Koniec bezkarności
Opinie polityczno - społeczne
Aleksander Hall: Jak odbudować naszą wspólnotę