Kształcenie aplikantów to nie tylko powinność adwokatury, lecz zarazem jej wizytówka. Miernikiem wsłuchiwania się w głos młodych adeptów sztuki prawniczej, reagowania na sygnały akcentujące potrzebę udoskonalenia istniejących rozwiązań. Dlatego zrozumiałe jest dążenie do podnoszenia jakości aplikacji adwokackiej widoczne w działaniach niektórych izb. W kontekście prowadzonej po raz kolejny debaty na temat aplikacji warto wskazać niektóre z obszarów, w których adwokatura musi stopniowo przygotować się do wprowadzenia zmian.
1. Podstawą modelu aplikacji powinien pozostać stosunek patronatu. Tylko on gwarantuje właściwą, bo opartą na obserwacji uczestniczącej i współudziale w czynnościach zawodowych formę kontaktu aplikanta z praktyką. Zapewnia nabycie minimum umiejętności praktycznych związanych z wykładnią i stosowaniem prawa w konkretnych stanach faktycznych, relacji z klientem, zasadami etyki zawodowej, ochroną tajemnicy adwokackiej, relacji z innymi adwokatami, organami wymiaru sprawiedliwości, zwłaszcza zaś sądami i prokuraturami lub organami administracji.
2. Wzmocnić się powinna pozycja patrona, a zarazem rozszerzyć jego obowiązki edukacyjne. Patron jest bowiem centralną postacią szkolenia zawodowego, na którym spoczywa zasadniczy ciężar kształcenia aplikantów. Inne formy przekazywania wiedzy i umiejętności stanowić powinny komplementarną i służebną wobec relacji patronackich formę kształcenia zawodowego. Zwiększyć się powinna kontrola, a zarazem wsparcie samorządu dla adwokackiego patronatu.
3. Potrzebna jest radykalna zmiana sposobu odbywania przez aplikantów adwokackich praktyk w sądach i prokuraturach, w sposób pozwalający na uzyskanie niezbędnego kwantum praktycznej wiedzy.
4. Zasadna wydaje się merytoryczna i jednolicie weryfikowana ocena kompetencji i przydatności poszczególnych osób do pełnienia funkcji wykładowcy w ramach szkolenia aplikanckiego. Ujednolicenie obiektywnych kryteriów merytorycznego doboru wykładowców na podstawie przedstawionych przez osoby ubiegające się o pełnienie tej funkcji informacji o umiejętnościach, kompetencjach i doświadczeniu zawodowym, ze wskazaniem konkretnych obszarów prawa. Krąg wykładowców powinien być ostatecznie weryfikowany na poziomie centralnym, w sposób wykluczający pozamerytoryczne kryteria doboru.
