Wobec postawienia w niej zarówno zarzutów naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego wskazać należy, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd I instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (wyr. SN z 26.03.1997 r., II CKN 60/97, OSNC 1997, nr 9, poz. 128). Powyższe rodzi konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego zarzutów naruszenia prawa procesowego (wyr. SN z 7.03.1997 r., II CKN 18/97, OSNC 1997, nr 87, poz. 112). Odnosząc się do zarzutów podniesionych w tym zakresie, należy stwierdzić, że wskazywane przez apelującą okoliczności uzasadniające wysokość opłaty przyjętej w uchwale nr 10/2015, których niezasadne pominięcie w ustalonym stanie faktycznym zarzuciła skarżąca, nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, o czym niżej.
Istotą zaskarżonej uchwały jest wyrażenie zgody na dochodzenie od powoda przez pozwaną należności za umieszczenie tablic informacyjnych w części wspólnej nieruchomości.
W tym zakresie należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, że umieszczanie reklam i tablic informacyjnych wykracza poza zakres korzystania przez członka wspólnoty mieszkaniowej z części wspólnych nieruchomości, a w konsekwencji uzasadnia pobieranie przez wspólnotę mieszkaniową stosownych opłat. Każdy właściciel, zgodnie z art. 12 ust. 1 WłLokU, przy zachowaniu wynikającego z art. 140 k.c. prawa do wyłącznego korzystania z własności indywidualnej, zostaje ograniczony w prawach do korzystania ze współwłasności w ten sposób, że nie może z niej korzystać wyłącznie do swoich potrzeb, a jedynie może z niej współkorzystać (korzystać razem z innymi), i to tylko zgodnie z jej przeznaczeniem. Elewacja budynku jest częścią wspólną nieruchomości w rozumieniu art. 3 ust. 2 WłLokU, ale nie jest ona niezbędna do korzystania przez właścicieli ze swoich lokali zgodnie z ich przeznaczeniem. To determinuje wniosek, że w zakresie, w jakim nieruchomość wspólna nie jest niezbędna do korzystania z lokalu zgodnie z jego przeznaczeniem, wspólnota mieszkaniowa ma prawo określić zasady korzystania z części wspólnych budynku, podejmując uchwałę w przedmiocie zmiany przeznaczenia części nieruchomości wspólnej w trybie art. 22 ust. 3 pkt 4 WłLokU. Nie może być wątpliwości co do tego, że umieszczanie na elewacji budynku wszelkich tablic, bannerów i innego tego rodzaju elementów jest zmianą przeznaczenia tej części nieruchomości wspólnej i wykracza poza zakres korzystania z nieruchomości wspólnej, co z kolei wymaga podjęcia stosownej uchwały określającej zasady korzystania.
Umieszczenie tablicy informacyjnej przez powoda powoduje trwałe lub czasowe przeznaczenie zajętej części na potrzeby wyłącznie osoby, która zamieściła tego rodzaju urządzenie, przez co uniemożliwia korzystanie z niej przez pozostałych współwłaścicieli. W konsekwencji jeden ze współwłaścicieli posiada rzecz wspólną w szerszym zakresie, niż czynią to pozostali współwłaściciele. Zasady korzystania z części wspólnych mogą oczywiście ustalać bezpłatność korzystania z nich, jednakże nie jest naruszeniem żadnych przepisów ustawowych czy zasad współżycia społecznego określenie odpłatności wykorzystywania części wspólnych przez poszczególnych członków wspólnoty. Taka odpłatność w żadnym zakresie nie ogranicza prawa właścicieli w większym stopniu niż to konieczne do uregulowania zasad wykorzystywania nieruchomości wspólnej. W konsekwencji nie można też przyjąć, że odpłatność korzystania z elewacji budynku powoduje zwiększenie obciążeń powoda bez związku z używaniem lokalu.
Uchwałę nr 10/2015 należy traktować jako co najwyżej wezwanie do zapłaty skierowane do powoda, zaś w sytuacji ewentualnego sporu na tym tle ustalenie wysokości roszczenia wspólnoty nastąpi w procesie o zapłatę. Dla uznania prawidłowości uchwały w przedmiocie ustalenia opłaty pobieranej za umieszczenie reklam i tablic informacyjnych nie jest też bezwzględnie niezbędne wskazanie w treści samej uchwały sposobu ustalenia wysokości tej opłaty. Ponadto, w sytuacji gdy powód twierdzi, że ustalona opłata narusza jego interesy jako zbyt wygórowana i nieodpowiadająca stawkom rynkowym, strona powodowa powinna zawnioskować o dowody na tę okoliczność (art. 6 K.c.).