20 marca 2018 r. o godz. 10 kandydaci będą zdawać część pierwszą egzaminu zawodowego dla przyszłych adwokatów i radców prawnych. To zadanie z prawa karnego. Jak co roku wraz z Wydawnictwem CH Beck pomagamy się przygotować do jego rozwiązania. Dziś publikujemy kilka przykładowych kazusów z tej dziedziny prawa.
Kazus 1
Ewelina P., urodzona 13 sierpnia 1996 r., oskarżona została o to, że 19 lutego 2013 r. w Ł., działając wspólnie i w porozumieniu z Agnieszką A., brała udział w pobiciu Doroty S. w ten sposób, że biła pięściami po twarzy i kopała nogami po całym ciele, powodując obrażenia ciała w postaci urazu głowy, stłuczenia nosa połączonego z krwawieniem z nosa oraz zasinień w okolicach kończyn dolnych, a uszkodzenia te faktycznie spowodowały rozstrój zdrowia i naruszyły czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni, tj. o czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd rejonowy wyrokiem nakazowym z 10 czerwca 2013 r. uznał oskarżoną za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i przy przyjęciu kwalifikacji prawnej wskazanej w akcie oskarżenia na podstawie art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 10 § 3 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierzył jej karę ośmiu miesięcy ograniczenia wolności w postaci wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. Ponadto sąd zwolnił oskarżoną od kosztów sądowych. Postępowanie karne w tej sprawie wszczęto 26 marca 2013 r., a wszczęcie postępowania w stosunku do osoby nastąpiło 30 kwietnia 2013 r. Oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, podała, iż brała udział w zdarzeniu, ale wynikało to raczej z chęci przypodobania się koleżankom. Wyraziła żal. Przeprosiła pokrzywdzoną Dorotę S.
- Czy obrońca oskarżonej ma podstawę do zaskarżenia wyroku, a jeśli tak, to jakie powinien postawić zarzuty?
>Odpowiedź do kazusu 1
Wyrok powinien zostać zaskarżony w całości, bowiem sąd dopuścił się oczywistej obrazy prawa materialnego, tj. art. 10 § 1 k.k., który wyraźnie określa granice odpowiedzialności karnej, przewidując, że na zasadach określonych w kodeksie karnym odpowiada sprawca czynu zabronionego, który dokonał go po ukończeniu 17 lat, oczywiście z zastrzeżeniem odpowiedzialności za określone rodzaje czynów wymienionych w art. 10 § 2 k.k. Zatem uchybienie sądu polega na osądzeniu i skazaniu oskarżonej jako osoby dorosłej w myśl reguł określonych w kodeksie karnym, w sytuacji gdy jej odpowiedzialność, z uwagi na wiek w chwili popełnienia czynu, powinna kształtować się stosownie do zasad określonych w ustawie o postępowaniu w sprawach nieletnich. Obrońca oskarżonej powinien zatem zarzucić obrazę prawa materialnego, tj. art. 10 § 1 k.k., przez niezastosowanie tego przepisu i skazanie oskarżonej za czyn z art. 158 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., w sytuacji gdy oskarżona w chwili popełnienia przedmiotowego czynu nie miała ukończonych 17 lat, a zatem nie podlega odpowiedzialności karnej na zasadach określonych w kodeksie karnym. Podnosząc powyższy zarzut, obrońca oskarżonej powinien wnosić o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k.