Ponadto, zdaniem WSA, wspomniany plan miejscowy daje możliwość lokalizacji inwestycji uznanych za „wytwórczość nieuciążliwą". Tymczasem rozważana inwestycja należy do przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, tj. powoduje zakłócenia wizualne krajobrazu, zagrożenia klimatu akustycznego poprzez hałas elementów mechanicznych i pracę wirnika, zagrożenia dla przelatujących ptaków czy zakłócenia sygnałów radiowych i telewizyjnych. Wyklucza to – w świetle planu miejscowego – możliwość lokalizacji farmy wiatrowej. Nadto, plan miejscowy pozwala wyłącznie na korzystanie z energii wytworzonej z elektrowni wiatrowych już istniejących, a co najwyżej konstruowania indywidualnych elektrowni przeznaczonych wyłącznie do obsługi istniejącego lub nowego zamierzenia inwestycyjnego.
NSA: alternatywne źródła energii
Od wyroku WSA skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) wniósł inwestor. NSA uznał ją za zasadną. W rezultacie NSA uchylił wyrok WSA oraz oddalił skargi na decyzję wojewody mazowieckiego. NSA uznał, że niezasadny jest zarzut braku zgodności inwestycji z planem miejscowym. Sąd zwrócił uwagę, że projektowana farma elektrowni wiatrowych zlokalizowana jest na działkach położonych na terenie zabudowy centrum usługowego (oznaczonej symbolem U), na którym zlokalizowane zostało centrum logistyczne. Zaś skarżący – jako inwestor – zajmuje się lokalizowaniem dużych podmiotów gospodarczych oraz pełną obsługą we wszystkie media zlokalizowanych tam przedsiębiorców. W tej sprawie istotny jest fakt, że podmioty gospodarcze prowadzące działalność na tym terenie, wykazują chęć korzystania z odnawialnych źródeł energii.
NSA zaznaczył, że elektrownie wiatrowe stanowią urządzenia infrastruktury technicznej, tj. przewody lub urządzenia techniczne stosowane do wytwarzania, przetwarzania, przesyłania, magazynowania, dystrybucji oraz użytkowania energii elektrycznej. Istotą urządzenia infrastruktury technicznej jest to, że nie może istnieć samo dla siebie, lecz powstaje zawsze dla obsługi określonych jednostek przestrzenno-gospodarczych – tak jak w niniejszej sprawie. Zaś ustalenia planu miejscowego dopuszczają stosowanie alternatywnych źródeł energii np. wiatrowni. Choć to ostatnie pojęcie nie jest jednoznaczne, to należy przyjąć, że odnosi się ono elektrowni wiatrowych. Zdaniem NSA postanowienia planu miejscowego pozwalają wprost na zlokalizowanie na działkach skarżącego urządzeń infrastruktury technicznej, tj. elektrowni wiatrowych, bez żadnych dodatkowych uwarunkowań.
Sąd uznał, że nie można wykładać przepisów planu miejscowego w sposób prowadzący do nadmiernego ograniczenia prawa własności. Wszelkie ustawowe ograniczenia prawa własności, w tym również ustalenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, nie mogą być interpretowane rozszerzająco – bardziej ograniczając prawo własności, niż to wynika z literalnego brzmienia ustaleń planu. Zgodnie z zasadą „złotego środka", odzwierciedlającą najlepiej istotę konstytucyjnej ochrony prawa własności, postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie powinny być interpretowane w sposób nadmiernie ograniczający prawa właściciela, ani w sposób nadmiernie rozszerzający istniejące ograniczenia praw właścicielskich, tak aby nie naruszało to istoty prawa własności. Z tego powodu, nie można odmówić pozwolenia na budowę z powodu braku precyzji czy niejasności ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
sygnatura akt: II OSK 1508/16
Komentarz eksperta
Tomasz Duchniak, radca prawny, Kancelaria Sołtysiński Kawecki & Szlęzak